Sport(g)en…

Echt serieus mensen, er is één ding wat jullie van mij moeten weten. Het lijkt misschien allemaal leuk en aardig maar eigenlijk ontbreekt er iets in mijn lichaam. Iets wat een aantal mensen in mijn omgeving van nature wel bezitten of zich hebben toegeëigend: het sportgen.
Voor de sportievelingen onder ons zal dit blog gezien worden als een ‘smoesjes-verhaal- maar de gelijkgestemden onder ons weten wel beter. Komt-ie.

‘Even een rondje hardlopen, een uurtje naar de sportschool, een stukkie fietsen.’ Dit soort uitspraken, ik krijg er nog net geen faal angst en angstzweet van.
Het begon al vroeg, of eigenlijk is het nooit op gang gekomen. Met gym blonk ik uit met het sorteren van de gekleurde lintjes. Verder dan dat kwamen mijn sportprestaties niet. Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb hoor: als klein meisje ging ik op gym, tennis, korfbal, volleybal, nog een keer tennis, fitness,streetdance, hardlopen..
In geen van deze activiteiten was ik een uitblinker. Bij tennis was ik het enige kindje dat niet bovenhands kon opslaan, bij gym durfde ik geen salto, volleybal was geen succes vanwege een polsblessure, tijdens het dansen eindigde mijn pasjes altijd een paar tellen later dan de routine van de groep…en de rest? Dat kun je nu zelf ook vast wel invullen.

Een aantal geleden jaar ben ik fanatiek gaan hardlopen, drie keer in de week. Serieus. Ik heb zelfs wedstrijdjes van 10 km gelopen. (M’n prins gelooft het nog steeds niet) Ik was nooit de snelste en maar 1 keer de aller allerlaatste (tijdens de Vestingloop). Na die laatste loop was ik het helemaal beu en heb ik m’n schoenen in de wilgen gehangen.

Aan mensen in mijn omgeving heeft het niet gelegen. Op de middelbare school zaten een stel fanatieke meiden in mijn klas die altijd tot het uiterste gingen. Ik heb sportieve vriendjes gehad die meededen aan survivalruns, aan wielrennen deden en weet ik wat nog meer.

Ook prins is een fanatieke sporter, voetballen, tennissen, sportschool, zo af en toe hardlopen en fietsen. Door hem kwam ik tot een besef. Het zit in zijn bloed, zijn genen, het kalmeert hem, hij heeft het nodig. En het gaat hem redelijk gemakkelijk af. Dat is een hele andere insteek dan mijn sport gevoel.
Bij elke zware beweging krijg ik last van frustratie. Ik word kwaad, geïrriteerd, gestresst en moedeloos. Nog meer omdat ik altijd, maar dan ook altijd, achter de anderen aan hobbel. Hoe hard ik ook loop te stompen, ik hou het niet bij.
Een van de nadelen hiervan is – let op, dit vergeten veel mensen- dat je minder uitblaaspauzes hebt tussendoor. Want als de sportinstructeur zegt 1 min pauze en jij komt als enige van de hele groep een halve minuut later dan de groep binnen dan heb je maar een halve minuut om uit te hijgen! Oneerlijk. Het is gewoon niet te doen!

Ik weet dat er zoiets bestaat als discipline. En ik hoor je denken. Maar wacht! Ik ben wel iemand die heel gedisciplineerd kan zijn als het bv gaat over voeding, geen alcohol, geen suiker. Te gezonde (lees:onsmakelijke) gerechten. Niks is mij te gek. Ik kan het en als ik er bewust voor kies doe ik het ook. Dus daar ligt het niet aan.

Wilskracht, nog zo’n kreet. Nou mensen geloof me, ik wil het, dolgraag! Maar ik kan het gewoon niet. En mensen moeten niet beginnen te zeggen dat ‘je er even doorheen moet’. Onzin! Zelfs na maanden 3 keer in de week trainen met hardlopen was het nog élke keer een strijd! Élke keer! Wie dit niet gelooft: vraag maar aan m’n moeder, zij was er 9 van de 10 keer bij. Zij liep als een huppelend hertje onbezorgd al die kilometers naast me. Nou, niet naast me maar voor me. Want ja. Ik slofte er met m’n tong op m’n knieën, kramp in m’n billen, steken in m’n zij en overbelaste kniebanden er elke keer weer achteraan.

Zwanger worden, ja daar wilde ik fit in gaan. Ik kocht skeelers en nam een abbonement bij de sportschool. (Blijven proberen) Na 3 ritjes skeeleren en een paar lesjes bodypump was die poging ook alweer snel voorbij. Tijdens de zwangerschapsgym-cursus waar ik in Den Bosch bij zat, gingen we verhuizen en daarna kwam er al helemaal niks meer van. Fit zwanger zijn? Plan mislukt.

Nu 5 maanden na de geboorte van ons meissie is het weer zover. Ik ga bootcampen. Zojuist eerste lesje gehad en mijn vingers zijn momenteel de enige onderdelen in mijn lichaam die ik nog zonder last kan bewegen. Naast bootcamp ga ik proberen nog 2 keer zelf de lopen ( ja mensen ik ga ervoor of ik ga er niet voor).

Over een tijdje zullen we zien hoe deze poging gaat aflopen. Toch zie ik deze poging weer als een nieuwe start! Ik ga ervoor, ik was weer laatste van de groep maar met opgeheven hoofd ging ik naar huis. Een voldaan gevoel en trillende benen verder lig ik nu na een warme welverdiende douche lekker op m’n bedje. Ik ben trots! Het voelt toch weer als een overwinning en daar ga ik gewoon eens lekker van genieten. En hoe we ons morgen voelen, dat is van latere zorg!

En neem van me aan, ook kleine succesjes moeten gevierd worden! Zo wordt het leuk en blijft het leuk…en ja, aanmoedigen mag altijd! Dus zie je me een keer langskomen met een ontploft rood hoofd en een gefrustreerd loopje. Roep me iets positiefs toe! Dan zal ik dat ook bij jou doen. Beloofd.

Succes!!