De geboorte van een moeder

Moeder worden. Een van de meest besproken of overdachte  item in het leven van een vrouw. Tenminste dat denk ik. Ikzelf had nooit een enorme kinderwens totdat ik een serieuze relatie kreeg. Op de een of andere manier werd het idee van ‘ ik wil moeder worden’ een stuk concreter dan voor die tijd. Voor mijn dertigste zou ‘het’ dan moeten gebeuren, dat leek me een mooie leeftijd. Nadat dat de serieuze relatie ineens  omsloeg naar een verbroken relatie, werd het anders. Dacht ik tenminste. Fladderend door het leven als single meisje dacht ik dat mijn wens om voor mijn dertigste moeder te worden, laat staan een geschikte man te vinden, hopeloos verloren was. Totdat! Op een zeer verrassende manier mijn prins op het witte paard ineens langs kwam. Hij hees me achterop zijn zadel, ik hield hem stevig beet en liet niet meer los. Het witte paard galoppeerde met ons op zijn rug en met de wind in onze haren het grote avontuur tegemoet. Achterom kijken deden we niet en tijdens onze rit zagen we mooie vergezichten aan de horizon. Onze toekomst samen kreeg snel vorm. Niet veel later vonden we onze pot met goud. Er was een kindje onderweg!

Ja en dan. Dan is het lange wachten aangebroken. Tenminste zo lijkt het. Van binnen gebeurd iets wat achteraf gezien misschien wel de grootste transformatie ooit in mijn leven tot nu toe bleek te zijn. Mijn lichaam was bezig met het maken van een nieuw leventje. Maar waar ik nooit bij stil had gestaan, een zwangerschap is alles behalve lichamelijk. In je hoofd wordt je door invloed van (veel) hormonen van meisje omgeturnd naar een moeder. Niet van de een op de andere dag. Dit proces gaat met horten en stoten, vallen en opstaan, huilen en lachen. Op de meest gekke momenten. Met 9 weken onder de douche, het besef dat je vanaf nu altijd zorgen zult hebben over iemand anders. Het besef dat je vriend niet ‘zomaar’ een geliefde is maar nu DE vader van je kindje. Met 20 weken dat je hoopt dat die kleine gezond is maar dat je sowieso al onvoorwaardelijk van die kleine houd. Dat je over straat loopt en bang bent dat iemand je in je buik schopt (waarom zou iemand dat doen?). Met 32 weken dat je zo gelukkig bent dat je ervan moet huilen, en de dag erna weer. Arme prins.
Maar ook het besef dat, hoe groter je buik wordt, hoe groter de afstand met sommige mensen wordt. Er groeit een leventje in je lichaam, je bent moe, bezorgd, blij, emotioneel. Mijn hele gedachtes wereld speelde zich af rondom die kleine. Het nu, het later, de vragen die je hebt, voorstellingen die je maakt, de zorgen die erbij komen kijken. Het is overweldigend maar moeilijk uit te leggen hoe dit gevoel invloed heeft op je belevingswereld. Door deze veranderingen lijkt het alsof aansluiting met bepaalde personen om je heen wat verdwijnt. Je voelt je daar soms schuldig bij maar soms ook boos, boos omdat je had gehoopt dat die mensen wel moeite zouden doen om aansluiting te blijven vinden.

Ik had nog nooit stilgestaan bij de psychische veranderingen die bij een zwangerschap komen kijken Mijn lichamelijke zwangerschap was een makkie, wellicht werd zo de balans alsnog gelijk gemaakt.

36 weken, het einde is bijna in zicht. Tijdens de liggingsecho wordt op de valreep geconstateerd dat de kleine in een stuit ligt. De keuze is aan mij. Natuurlijk bevallen of een geplande keizersnede. De draaipoging was geen succes en de kleine zal er toch uit moeten. Al 36 weken had ik in mijn hoofd dat ik de bevalling graag op de meest natuurlijke manier wilde laten verlopen. Thuis, geen pijnbestrijding. Uiteraard houd je rekening met een ziekenhuisbezoek. Maar niet met een keizersnede. Ik had boeken, blogs en artikelen gelezen en een pufclub bezocht om me zo goed mogelijk voor te bereiden op een bevalling. Een keizersnede stond niet in mijn geboorteplan. En nu?

Als een leergierige student dook ik opnieuw het internet op. Wat zijn de voor,- en nadelen en bovenal, wat zijn de risico’s? Al gauw werd het duidelijk dat een geplande keizersnede voor de kleine het meest veiligst was. Maar ik wilde bevallen, ik had gelezen over de oerkracht die de moeder in spe tijdens de bevalling ervaart. Een enorme zelfvertrouwen boost waardoor ze een betere moeder voor haar kind is. Ik wilde dat ervaren en vond ook dat dat mijn taak was als vrouw. Maar ik vergat een ding. Als je moeder wordt draait het niet meer zo omdat ‘ jij wil’. Je kindje gaat voor en jij komt op de tweede plek. Het kwartje viel en het voelde alsof deze laatste keuze mijn leerproces compleet maakte.

Met 39 weken werd middels een geplande keizersnede niet alleen onze prachtige dochter op de wereld gezet. Op 7 november 2013 werd er ook een moeder geboren. En naast mij een enorm trotse vader.

Dan begint het avontuur. Wat een wondertje! Zoveel meer keuzes en vragen stijgen op. Ik kom in mijn zoektocht leuke interessante en grappige dingen tegen. Op deze blog ga ik deze hulpmiddelen verzamelen zodat ik altijd inspiratie heb als mamsie. Want ook mamsies zullen zich moeten blijven ontwikkelen.