Dat het leven vol onvoorspelbare gebeurtenissen zit hoef ik echt niemand te vertellen. Toch heb ik daarnaast ook de overtuiging dat je je eigen leven kunt maken zoals je zelf wilt. Je staat zelf aan het stuur en uiteindelijk bepaal jij hoe je na een tegenslag weer opstaat, hoe jij je succes viert en of je dankbaar bent voor de dingen die zo vanzelfsprekend lijken. Maar hoe kunnen deze dingen die zo elkaar tegenspreken toch ook naast elkaar bestaan? Met het schrijven van dit blog hoop ik een stukje van mijn eigen leven beter te maken. Voor mezelf maar ook voor anderen.
Als je mijn levensverhaal van de afgelopen 20 jaar zou horen zou je kunnen concluderen dat mijn leven samenhangt met mislukte relaties en scharrels. De avonturen die ik meemaakte met de mannen in mijn leven zijn bijna niet meer bij te houden. Je zou denken dat ik na een keer flink op mijn bek gegaan te zijn het wel af zou leren. Maar toch.. na elke afwijzing, teleurstelling of mismatch zoek ik mijn troost, afleiding en zelfwaarde in de vlucht naar een nieuw manspersoon. Alsof ik met de golven van de zee mee het ruige water in wordt getrokken, vervolgens uitgeput op het strand wordt geworpen en daarna zelf de keuze maak weer de zee in te lopen, in plaats van rustig op het strand te blijven om bij te komen en bij mezelf te blijven. Het avontuur, de verleiding, de aandacht, en vooral de bevestiging ' ben ik eigenlijk wel leuk genoeg om van te houden' bleef trekken.
Een zoektocht van 20 jaar, mijn eigen te bewandelen pad, ik op ontdekkingstocht naar wie ik nou echt diep van binnen ben. Blijkbaar is het voertuig wat ik hier voor nodig heb gehad het aangaan van deze speciale verbinding met een ander. Niet in de vorm van stabiele vrienden en vertrouwde familie. Maar bij een onbekende man. Om vervolgens door hem en met hem onderdeel te worden van de nieuw ontstane identiteit “ wij”.
Meerdere keren verloor ik mijzelf in het wij-zijn, ik werd wij. Als een kameleon leefde ik me door deze relaties heen. Het ‘ voordeel’ van een kameleon die zich in veel verschillende omgevingen begeeft is dat je de kleuren je eigen maakt, het wordt een automatisme. Je ziet hoe andere mensen andere dingen doen. Hoe mensen hun eigen dromen hebben en hoe groot het verschil van elke relatie is. Maar 1 ding was altijd hetzelfde. Ik heb altijd veel liefde te geven gehad. Misschien soms weleens teveel. Als een bodemloze put zonder grenzen of eigen behoeften. Of dit de reden is dat relaties sneuvelden? Who knows.. maar het liep zoals het liep, elke keer opnieuw.
Waarom verandert een kameleon zijn uiterlijk? Om zich aan te passen aan de buitenwereld. Niet op te vallen, niet gezien te worden. Maar waarom zou ik mezelf in die rol willen plaatsen als een van de basisbehoefte vanaf baby af is dat je juist wel gezien wilt worden door anderen? Als ik mijn zelfvertrouwen haal uit juist diezelfde relaties? Terwijl ik daarmee mijn eigen ik laat verwateren in het wij van de relatie? Ik ben er klaar voor om dit patroon te doorbreken. En ik denk dat dat nu ook wel eens hoog tijd is!
Om dit te kunnen doen ben ik op ontdekkingstocht naar mezelf gegaan, zo een waar je van alles over jezelf tegen komt. Soms super leuk maar ook weleens heel confronterend.
Laatst las ik een boek over het accepteren van je imperfecties. ‘ Zo omarm je imperfecties’ – Als je kunt accepteren dat jij het waard bent om echt van gehouden te worden, dan kun je beginnen met het tonen van liefde aan jezelf.
Een uitgangspunt van het boek was dus het aangaan van de dingen waar je je voor schaamt. Als je die dingen kunt delen met anderen zul je zien dat je zelfbeeld daar positief door verandert gaat worden. Hierdoor lukt het namelijk beter om deze ‘vreselijke’ dingen die je voor jezelf wilt houden te accepteren en meer van jezelf te houden. Nou ben ik daar eens goed over na gaan denken.
Inmiddels ben ik bijna 36 en in mijn leven ervaren dat het leven een avontuur is van struikelen, vallen, kei hard op je bek gaan, maar ook weer opstaan, opkrabbelen of als je geluk hebt..net op tijd kunnen ingrijpen zodat de val voorkomen kon worden.
Na elke keer dat ik op mijn bek ging heb ik gemerkt dat ik steeds beter en sneller weer opkrabbelde. Door dingen mee te maken ben ik best veerkrachtig geworden. Ik weet inmiddels dat het altijd wel weer goed met mij komt. Ik heb immers 1 stabiele factor in mijn leven, en dat ben ik. Zolang ik er ben komt het goed. Er is altijd een ander pad te vinden om je weg te vervolgen. (Nou heb ik het natuurlijk niet over de echte nachtmerries in het leven, die ik dan ook hoop nooit mee te hoeven maken. )
Met dat in mijn gedachte.. ben ik op zoek naar mijn eigen schaamtes gegaan..
Ik wil twee situaties met jullie delen die mijn zelfbeeld ontzettend hebben beïnvloed. Tot op de dag van vandaag.
Ik zat in de derde klas en heel eerlijk, ik was ontzettend preuts als het ging om jongens.. op een avond in de lokale discotheek zoende ik een jongen die voor mijn idee echt ‘ boven mijn stand was’. Ik hoorde achteraf van een van mijn beste vriendinnen dat die jongen tegen zijn vriend gezegd had ik een snorretje (wat hij had opgemerkt toen we hadden gezoend). Serieus mensen, ik maak geen grap. Kan het nog gênanter?? Ik weet nog wel dat ik door de grond wilde zakken en wilde verdwijnen. Vanaf dat moment heb ik stiekem met een scheermesje (ik wist niet beter) de donshaartjes op mijn bovenlip weggehaald. Natuurlijk weet ik inmiddels dat veel meer vrouwen hun bovenlip epileren of waxen of whatever. Maar daar kwam ik pas achter toen ik erover durfde te praten met iemand. Het is altijd een onzekerheid gebleven. Tot op de dag van vandaag. Al 20 jaar galmen deze woorden door mijn systeem.. en ik maak me niet alleen meer zorgen om een snorretje, maar elke vorm van beharing doet mij al monsterlijk aan. Zorgen maken als de zon schijnt op je gezicht , want heb je weleens gezien hoe goed je die donshaartjes dan wel niet ziet. En wat krijg je als je ouder wordt? Er gaan ineens overal meer haren groeien…dus.
Een aantal jaar later, ik zat op het mbo. We waren met de klas een paar dagen intern op de praktijkschool. We liepen terug na een avondje stappen en een groepje jongens liep met ons mee terug. Tijdens deze wandeling zei een jongen tegen mij; “Je bent wel knap, je hebt mooie ogen alleen jammer dat je zo’n lelijke neus hebt.” Een lelijke neus. Dat was het dan. En ja, je kunt het al raden, sinds die tijd heb ik een oordeel gehad over mijn eigen neus. Dat ie lelijk is. En dat alles dus afhangt van mijn ogen. Die nu rimpels krijgen en gaan hangen… en hoe ouder ik word ik dus bang ben dat er dus weinig ‘ moois’ over blijft in dat gezicht van mij…Ooit weleens opgevallen dat al mijn foto's van dezelfde kant van mijn gezicht zijn? Want ja vanaf die andere kant zie je inderdaad dat er mijn neusbrug niet perfect is. En dus is dat mijn lelijke kant en dus zul je bijna geen foto's van die kant zien. Of de voorkant. Weet je wat zo stom is? Die bobbel is nou juist net datgene wat mijn opa ook had, en dus een stukje van mijn roots. Wat ik dan weg wil stoppen. Zonde toch!
Ik wil af van deze onzekerheden. Ik wil niet meer dat deze woorden blijven vaststeken in mijn systeem. Ik wil door dat oppervlakkige heen en zien hoe ontzettend sterk, verkrachtig, slim, sociaal en lief ik ben. En al had ik een snor en een heksenneus. Dat ik nog steeds de moeite waard ben om van te houden. Door anderen, maar vooral door mezelf.
Dat is iedereen. En niemand heeft het recht om wie dan ook op deze manier een slecht gevoel te geven. Want wie boeit het nou wat jij van het uiterlijk van een ander vind? What the fuck. Hou je mening lekker voor jezelf en zorg dat het niet jouw woorden zijn waardoor een ander minder van zichzelf kan houden.
En ik weet dat ik vroeger ook zo dom ben geweest om dingen te zeggen tegen een ander om erbij te horen of zelf niet het slachtoffer te worden. Ook daar ben ik me heel erg bewust van en daar heb ik spijt van. Je wilt die persoon niet zijn, echt niet. Wees alsjeblieft lief voor elkaar, maar vooral voor jezelf. Want zolang je goed in je eigen vel zit is er ook geen reden om een ander naar beneden te halen.
En nu?
Nu ga ik verder op mijn pad en hoop ik dat ik de actieve vlucht naar het avontuur met een nieuwe man voor een tijdje naast me neer kan leggen. Gewoon om even met mezelf te zijn. De rust te hebben om diepgaande vriendschappelijke relaties op te bouwen met lieve mensen om mij heen. Maar ik weet ook dat ik gewoon een mens ben, zo een die ook gewoon fouten maakt. En ook al gebeurt dat toch weer. Het is wat het is en het is goed. Ik ben goed zoals ik ben. En we zien wel weer waar het leven me brengt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten