Sport(g)en…

Echt serieus mensen, er is één ding wat jullie van mij moeten weten. Het lijkt misschien allemaal leuk en aardig maar eigenlijk ontbreekt er iets in mijn lichaam. Iets wat een aantal mensen in mijn omgeving van nature wel bezitten of zich hebben toegeëigend: het sportgen.
Voor de sportievelingen onder ons zal dit blog gezien worden als een ‘smoesjes-verhaal- maar de gelijkgestemden onder ons weten wel beter. Komt-ie.

‘Even een rondje hardlopen, een uurtje naar de sportschool, een stukkie fietsen.’ Dit soort uitspraken, ik krijg er nog net geen faal angst en angstzweet van.
Het begon al vroeg, of eigenlijk is het nooit op gang gekomen. Met gym blonk ik uit met het sorteren van de gekleurde lintjes. Verder dan dat kwamen mijn sportprestaties niet. Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb hoor: als klein meisje ging ik op gym, tennis, korfbal, volleybal, nog een keer tennis, fitness,streetdance, hardlopen..
In geen van deze activiteiten was ik een uitblinker. Bij tennis was ik het enige kindje dat niet bovenhands kon opslaan, bij gym durfde ik geen salto, volleybal was geen succes vanwege een polsblessure, tijdens het dansen eindigde mijn pasjes altijd een paar tellen later dan de routine van de groep…en de rest? Dat kun je nu zelf ook vast wel invullen.

Een aantal geleden jaar ben ik fanatiek gaan hardlopen, drie keer in de week. Serieus. Ik heb zelfs wedstrijdjes van 10 km gelopen. (M’n prins gelooft het nog steeds niet) Ik was nooit de snelste en maar 1 keer de aller allerlaatste (tijdens de Vestingloop). Na die laatste loop was ik het helemaal beu en heb ik m’n schoenen in de wilgen gehangen.

Aan mensen in mijn omgeving heeft het niet gelegen. Op de middelbare school zaten een stel fanatieke meiden in mijn klas die altijd tot het uiterste gingen. Ik heb sportieve vriendjes gehad die meededen aan survivalruns, aan wielrennen deden en weet ik wat nog meer.

Ook prins is een fanatieke sporter, voetballen, tennissen, sportschool, zo af en toe hardlopen en fietsen. Door hem kwam ik tot een besef. Het zit in zijn bloed, zijn genen, het kalmeert hem, hij heeft het nodig. En het gaat hem redelijk gemakkelijk af. Dat is een hele andere insteek dan mijn sport gevoel.
Bij elke zware beweging krijg ik last van frustratie. Ik word kwaad, geïrriteerd, gestresst en moedeloos. Nog meer omdat ik altijd, maar dan ook altijd, achter de anderen aan hobbel. Hoe hard ik ook loop te stompen, ik hou het niet bij.
Een van de nadelen hiervan is – let op, dit vergeten veel mensen- dat je minder uitblaaspauzes hebt tussendoor. Want als de sportinstructeur zegt 1 min pauze en jij komt als enige van de hele groep een halve minuut later dan de groep binnen dan heb je maar een halve minuut om uit te hijgen! Oneerlijk. Het is gewoon niet te doen!

Ik weet dat er zoiets bestaat als discipline. En ik hoor je denken. Maar wacht! Ik ben wel iemand die heel gedisciplineerd kan zijn als het bv gaat over voeding, geen alcohol, geen suiker. Te gezonde (lees:onsmakelijke) gerechten. Niks is mij te gek. Ik kan het en als ik er bewust voor kies doe ik het ook. Dus daar ligt het niet aan.

Wilskracht, nog zo’n kreet. Nou mensen geloof me, ik wil het, dolgraag! Maar ik kan het gewoon niet. En mensen moeten niet beginnen te zeggen dat ‘je er even doorheen moet’. Onzin! Zelfs na maanden 3 keer in de week trainen met hardlopen was het nog élke keer een strijd! Élke keer! Wie dit niet gelooft: vraag maar aan m’n moeder, zij was er 9 van de 10 keer bij. Zij liep als een huppelend hertje onbezorgd al die kilometers naast me. Nou, niet naast me maar voor me. Want ja. Ik slofte er met m’n tong op m’n knieën, kramp in m’n billen, steken in m’n zij en overbelaste kniebanden er elke keer weer achteraan.

Zwanger worden, ja daar wilde ik fit in gaan. Ik kocht skeelers en nam een abbonement bij de sportschool. (Blijven proberen) Na 3 ritjes skeeleren en een paar lesjes bodypump was die poging ook alweer snel voorbij. Tijdens de zwangerschapsgym-cursus waar ik in Den Bosch bij zat, gingen we verhuizen en daarna kwam er al helemaal niks meer van. Fit zwanger zijn? Plan mislukt.

Nu 5 maanden na de geboorte van ons meissie is het weer zover. Ik ga bootcampen. Zojuist eerste lesje gehad en mijn vingers zijn momenteel de enige onderdelen in mijn lichaam die ik nog zonder last kan bewegen. Naast bootcamp ga ik proberen nog 2 keer zelf de lopen ( ja mensen ik ga ervoor of ik ga er niet voor).

Over een tijdje zullen we zien hoe deze poging gaat aflopen. Toch zie ik deze poging weer als een nieuwe start! Ik ga ervoor, ik was weer laatste van de groep maar met opgeheven hoofd ging ik naar huis. Een voldaan gevoel en trillende benen verder lig ik nu na een warme welverdiende douche lekker op m’n bedje. Ik ben trots! Het voelt toch weer als een overwinning en daar ga ik gewoon eens lekker van genieten. En hoe we ons morgen voelen, dat is van latere zorg!

En neem van me aan, ook kleine succesjes moeten gevierd worden! Zo wordt het leuk en blijft het leuk…en ja, aanmoedigen mag altijd! Dus zie je me een keer langskomen met een ontploft rood hoofd en een gefrustreerd loopje. Roep me iets positiefs toe! Dan zal ik dat ook bij jou doen. Beloofd.

Succes!!

De geboorte van een moeder

Moeder worden. Een van de meest besproken of overdachte  item in het leven van een vrouw. Tenminste dat denk ik. Ikzelf had nooit een enorme kinderwens totdat ik een serieuze relatie kreeg. Op de een of andere manier werd het idee van ‘ ik wil moeder worden’ een stuk concreter dan voor die tijd. Voor mijn dertigste zou ‘het’ dan moeten gebeuren, dat leek me een mooie leeftijd. Nadat dat de serieuze relatie ineens  omsloeg naar een verbroken relatie, werd het anders. Dacht ik tenminste. Fladderend door het leven als single meisje dacht ik dat mijn wens om voor mijn dertigste moeder te worden, laat staan een geschikte man te vinden, hopeloos verloren was. Totdat! Op een zeer verrassende manier mijn prins op het witte paard ineens langs kwam. Hij hees me achterop zijn zadel, ik hield hem stevig beet en liet niet meer los. Het witte paard galoppeerde met ons op zijn rug en met de wind in onze haren het grote avontuur tegemoet. Achterom kijken deden we niet en tijdens onze rit zagen we mooie vergezichten aan de horizon. Onze toekomst samen kreeg snel vorm. Niet veel later vonden we onze pot met goud. Er was een kindje onderweg!

Ja en dan. Dan is het lange wachten aangebroken. Tenminste zo lijkt het. Van binnen gebeurd iets wat achteraf gezien misschien wel de grootste transformatie ooit in mijn leven tot nu toe bleek te zijn. Mijn lichaam was bezig met het maken van een nieuw leventje. Maar waar ik nooit bij stil had gestaan, een zwangerschap is alles behalve lichamelijk. In je hoofd wordt je door invloed van (veel) hormonen van meisje omgeturnd naar een moeder. Niet van de een op de andere dag. Dit proces gaat met horten en stoten, vallen en opstaan, huilen en lachen. Op de meest gekke momenten. Met 9 weken onder de douche, het besef dat je vanaf nu altijd zorgen zult hebben over iemand anders. Het besef dat je vriend niet ‘zomaar’ een geliefde is maar nu DE vader van je kindje. Met 20 weken dat je hoopt dat die kleine gezond is maar dat je sowieso al onvoorwaardelijk van die kleine houd. Dat je over straat loopt en bang bent dat iemand je in je buik schopt (waarom zou iemand dat doen?). Met 32 weken dat je zo gelukkig bent dat je ervan moet huilen, en de dag erna weer. Arme prins.
Maar ook het besef dat, hoe groter je buik wordt, hoe groter de afstand met sommige mensen wordt. Er groeit een leventje in je lichaam, je bent moe, bezorgd, blij, emotioneel. Mijn hele gedachtes wereld speelde zich af rondom die kleine. Het nu, het later, de vragen die je hebt, voorstellingen die je maakt, de zorgen die erbij komen kijken. Het is overweldigend maar moeilijk uit te leggen hoe dit gevoel invloed heeft op je belevingswereld. Door deze veranderingen lijkt het alsof aansluiting met bepaalde personen om je heen wat verdwijnt. Je voelt je daar soms schuldig bij maar soms ook boos, boos omdat je had gehoopt dat die mensen wel moeite zouden doen om aansluiting te blijven vinden.

Ik had nog nooit stilgestaan bij de psychische veranderingen die bij een zwangerschap komen kijken Mijn lichamelijke zwangerschap was een makkie, wellicht werd zo de balans alsnog gelijk gemaakt.

36 weken, het einde is bijna in zicht. Tijdens de liggingsecho wordt op de valreep geconstateerd dat de kleine in een stuit ligt. De keuze is aan mij. Natuurlijk bevallen of een geplande keizersnede. De draaipoging was geen succes en de kleine zal er toch uit moeten. Al 36 weken had ik in mijn hoofd dat ik de bevalling graag op de meest natuurlijke manier wilde laten verlopen. Thuis, geen pijnbestrijding. Uiteraard houd je rekening met een ziekenhuisbezoek. Maar niet met een keizersnede. Ik had boeken, blogs en artikelen gelezen en een pufclub bezocht om me zo goed mogelijk voor te bereiden op een bevalling. Een keizersnede stond niet in mijn geboorteplan. En nu?

Als een leergierige student dook ik opnieuw het internet op. Wat zijn de voor,- en nadelen en bovenal, wat zijn de risico’s? Al gauw werd het duidelijk dat een geplande keizersnede voor de kleine het meest veiligst was. Maar ik wilde bevallen, ik had gelezen over de oerkracht die de moeder in spe tijdens de bevalling ervaart. Een enorme zelfvertrouwen boost waardoor ze een betere moeder voor haar kind is. Ik wilde dat ervaren en vond ook dat dat mijn taak was als vrouw. Maar ik vergat een ding. Als je moeder wordt draait het niet meer zo omdat ‘ jij wil’. Je kindje gaat voor en jij komt op de tweede plek. Het kwartje viel en het voelde alsof deze laatste keuze mijn leerproces compleet maakte.

Met 39 weken werd middels een geplande keizersnede niet alleen onze prachtige dochter op de wereld gezet. Op 7 november 2013 werd er ook een moeder geboren. En naast mij een enorm trotse vader.

Dan begint het avontuur. Wat een wondertje! Zoveel meer keuzes en vragen stijgen op. Ik kom in mijn zoektocht leuke interessante en grappige dingen tegen. Op deze blog ga ik deze hulpmiddelen verzamelen zodat ik altijd inspiratie heb als mamsie. Want ook mamsies zullen zich moeten blijven ontwikkelen.

Tip: Verlof kadootje

6 weken voor mijn uitgerekende datum ging ik met verlof. In mijn eerste week ontving ik een grote envelop met de post. Vol spanning opende ik het pakje en vond daarin een ontzettend lief kadootje van mijn vriendin Seline. (http://selinesteba.com/) Een lief kaartje, een rompertje en een zelfgemaakt hangertje. Ik stond met tranen in mijn ogen en mijn mond vol tanden. Enorm ontroerd.
Ik besloot, dit hou ik erin! We sturen elkaar te weinig post! Ken je iemand die zwanger is of met verlof gaat? Verwen die persoon dan met een verrassingsbericht!
De inhoud kan vanalles zijn: een lief briefje, buikbalsem, luiers, een rompertje, een boek, iets zelfgemaakts…

Succes en vooral veel voorpret toegewenst!

Groente en fruithapje?

Door mijn opleiding als levensmiddelentechnoloog heb ik een passie voor eten. Gedurende de jaren ben ik me steeds meer gaan verdiepen in ‘ bewust’ eten. Veel van wat je in de supermarkt koopt is bewerkt in een fabriek. Elke bewerking die een product kan ondergaan zorgt ervoor dat het product zijn originele kracht verliest. Een fabriek kan niet iets beter maken dan wat de natuur oorspronkelijk bedoelt heeft. Mensen die mijn kennen weten dat ik ook best wel van snoepen houd. Dat klopt inderdaad. Mijn stel regel is ongeveer 75/25. Ik streef naar 75% gezonde bewuste voeding. Simpelweg omdat ik geloof dat je nooit 100% ergens voor kunt gaan. We zijn nou eenmaal allemaal mens.

Wat veel mensen misschien niet weten is dat lichaamscellen zich vernieuwen. Je hebt niet je hele leven lang dezelfde cellen. Er gebeurd iets magisch in je lichaam.

Volgens Dr. Frisen van het Karolinska instituut in Stockholm is het menselijke lichaam gemiddeld 7 tot 10 jaar oud. D.w.z. zolang duurt het voordat alle cellen zijn vervangen. Het ene deel van je lichaam is ouder dan het andere deel. De cellen rond je borst zijn bijvoorbeeld 15.1 jaar oud. De cellen aan de oppervlakte van je darmen zijn 5 dagen oud terwijl de rest van je darmen gemiddeld 15.9 jaar oud zijn. De rode bloedcellen zijn binnen 120 dagen vervangen. De bovenlaag van je huid is binnen 2 weken vervangen. De lever is 300 tot 500 dagen oud en het skelet is gemiddeld binnen 10 jaar compleet vervangen.

Met deze wetenschap in mijn achterhoofd heb ik tijdens mijn zwangerschap bewust gezond gegeten. De basis van alles is namelijk voeding. Er werd immers een nieuw mensje gemaakt in mijn buik. Als ik nou in ieder geval kon zorgen voor gezonde cellen om mee te starten waren we er al een heel eind. Uiteraard wilde ik heel graag borstvoeding geven. Iets beters dan dat is er niet. Dat lukte! Alleen moest ik, door omstandigheden, helaas na drie en halve maand stoppen.

Nu is de kleine bijna 4 maanden en komt de volgende mijlpaal eraan. Sommige moeders beginnen met 4 maanden al met bijvoeden van hun kindje. Omdat ik heb gelezen dat de darmpjes van een baby na ongeveer 6 maanden echt  voldoende ontwikkeld zijn wil ik zelf nog even wachten met andere hapjes. Wel denk ik na over wat ik dan wil geven. Een ding is zeker, geen kant en klare potjes voor mij. Na wat onderzoek kwam ik uit op twee opties.

Optie 1 Zelf maken
Via een vriendin op facebook kreeg ik deze link doorgestuurd. Op deze site staan veel recepten voor baby hapjes.  Wil je je kindje zo gezond mogelijk te eten geven? Maak dan je groente en fruit hapje zelf! Op de site van Smikkels staan een hoop leuke makkelijke recepten!

http://www.smikkels.nl/Hoe-begin-je

Optie 2  Rapley Methode
Als je gaat lezen op ‘ geitenwollensokken’  sites kom je vaak informatie over deze methode tegen. Rapley gaat uit van de eigen ontwikkeling van het kind. Ontdekken op eigen tempo. (http://www.ecomama.nl/voeding/leren-eten-met-de-rapley-methode/)
Ik ben zelf nog nooit iemand tegengekomen die deze methode gebruikt heeft. Maar ik moet zeggen dat het me wel aanspreekt. Het zal in ieder geval veel leuke plaatjes opleveren!

Over twee maanden zullen we gaan zien welke van de twee door ons gekozen zal worden. Uiteindelijk is het naar mijn mening beide beter en veel leuker dan dat potje uit de supermarkt.

Digitale voetafdruk

Tegenwoordig delen we alles op internet. Met wie we zijn, waar we zijn, hoe we ons voelen, wat we gedaan hebben. Social media sites maken het steeds meer en makkelijker mogelijk om je leven te digitaliseren. Naast het delen van info en leuke dingen bouw je ook een leuke herinneringen pagina op.  Net als dit blog. Een soort van digitaal interactief -overal beschikbaar- dagboek met beeld en geluid.  Echt helemaal super! Het hoort inmiddels zo bij ons leven dat veel posts er op gaan zonder dat we echt kritisch nadenken of het waarde heeft of misschien zelfs gevolgen kan hebben in de toekomst. Bij de geboorte van onze dochter hebben mijn prins en ik goed nagedacht over het social media beleid voor de kleine spruit. Wij kiezen zelf bewust ervoor dat dingen op internet te vinden zijn. We plaatsen niet alles, dat vinden we zelf niet nodig.  We willen graag dat de kleine dame dit ook zelf kan bepalen. Ik vind het zelf ook niet relaxt als er lukraak foto’s of teksten van of over mij op het wereld wijde web worden gezet zonder mijn medeweten. Laten we dit dan ook niet doen bij onze kleine meid.

We besluiten dat er niks van haar op social media hoeft te komen. Dan is dat tenminste duidelijk. Moeilijk is het, vooral in het begin, wat ben ik trots! Ik wil mijn mooie meisje aan de hele wereld laten zien. Toch weet ik me in te houden. En uiteraard zoek ook ik de grenzen op. Onherkenbaar in beeld wordt de gouden standaard. De trotsheid is er niet minder door! ‘Geluk is mooier als je het kunt delen’ wordt vaak gezegd. Gelukkig zijn er andere manieren om met onze dochter te pronken. Mensen om ons heen hebben begrip voor onze keuze en respecteren het. Gelukkig maar! want we hebben zelf weinig invloed op wat anderen posten en mensen vragen iets van internet te halen is niet altijd makkelijk.

Met deze blog wil ik je niet veroordelen als je een andere keuze maakt. Ik hoop alleen dat je erover na hebt gedacht. Onze kinderen groeien nu op in een ander tijdperk dan het onze. Wees je daar bewust van en volg je gevoel, dan komt de rest wel goed.

Als je toch dingen digitaal wilt opslaan maar niet via social media wilt delen.
Top 3 van Tips die ik ben tegen gekomen:

1. Koop de app ‘ Day one’  dit is een app waarop je (voor jezelf) een timeline kan aanleggen. Je kunt foto’s en tekst posten. Heel handig omdat het op je telefoon staat, je kunt dus elk memorabel moment posten. En het allerleukste van de app is, je kunt je posts exporteren als PDF en er dus een hardcopy boekje van maken

2. Maak een email account aan voor je kindje, mail elke zoveel tijd leuke foto’s, quotes, filmpjes. Geef het wachtwoord op een later tijdstip (bv als hij/zij 16 jaar word) . Nadeel: Als zoon of dochterlief er geen waarde aan hecht heb je kans dat hij/zij in een paar klikken zijn hele mailbox leegt.

3. Gebruik opslagruimte op het web, bijvoorbeeld dropbox, maak daar een map aan met de mooiste foto’s en sla er ook je aantekeningen in op die je via te smartphone in je dropbox map kunt opslaan. Voordeel hiervan is dat je de link desgewenst kan delen met bijvoorbeeld de opa’s en oma’s.

Tips van de hele wereld

Welke moeder heeft er niet mee te maken? Goedbedoelde -ongevraagde- tips vanuit verwachte en onverwachte hoek. Begrijp me niet verkeerd, het is heel fijn om mensen om je heen te hebben die met je meedenken. Maar er zit ook een keerzijde aan. We hebben het allemaal vast wel eens meegemaakt. Er is iets met je kindje en je bent zelf nog niet helemaal uit wat je ermee aan moet. Je loopt er een beetje mee te tobben en gaat op onderzoek uit. Uiteindelijk vind je een oplossing die weloverwogen is en ook past bij het gevoel dat je hebt. Natuurlijk ben je onzeker, het moeder zijn is een groot avontuur van nieuwe dingen doen en vertrouwen krijgen in jezelf.

Luisteren naar je moederinstinct. Je weet wel, dat instinct waarvan je eigenlijk altijd hebt gedacht dat het een grote mythe was.

Vol goede moed ga je met je oplossing aan de slag. Helaas merk je al gauw dat een baby niet erg resultaatgericht te werk gaat. Het kost tijd. En dat is niet erg, want als moeder heb je engelen geduld bij je kleine kroost.  Gedurende het proces zijn er echter mensen die -soms per ongeluk- met een goedbedoeld advies komen. Of nog erger: een verhaal van hun eigen kind ‘ die het allemaal veel anders (lees beter/sneller/eerder/vroeger) deed’. Dit zijn de momenten waarop je als moeder sterk moet zijn. En dat is moeilijk. Vooral als je ook nog last hebt van slapeloze nachten en gierende hormonen.

Het ene oor in en het andere uit, is makkelijker gezegd dan gedaan. En met de verhalen van anderen in je hoofd raak je eigenlijk alleen maar gefrustreerd als het bij je kindje langer duurt dan zij hebben verteld.

Zo ook met onze lieve meid, hoewel ze nu bijna 4 maanden is komt ze ook s nachts nog elke 4 uur voor haar voeding. Om me heen hoor ik verhalen van kindjes die ALLANG doorslapen. Of ik hoor van mensen dat we haar ‘ verwennen’  door steeds te reageren als ze wakker is. Hierdoor begin je als ouder te twijfelen aan je werkprocedure. Zou het echt een gewenning voor haar zijn geworden? Moeten we haar gewoon laten huilen en valt ze dan misschien vanzelf weer in slaap?  Het wakker worden s nachts was voor mij eigenlijk geen probleem. Ik ben het zelf nu ook al maanden gewend. Toch begint het me steeds meer te frustreren en wordt het steeds zwaarder. Elke keer als ik wakker word baal ik als een stekker.

Opeens besef ik me dat ik me laat kisten door de verhalen en adviezen van anderen. Gelukkig lees ik op sites dat een baby van 4 maanden echt nog niet perse hoeft door te slapen! Een baby geeft zelf aan waar hij/zij behoefte aan heeft. Er zijn dus wel degelijk tegenargumenten en de waarheid ligt dus in het midden. In onze maatschappij heerst een sfeertje van dingen ‘moeten’. Door zulke dingen op te leggen maak je het leven voorspelbaarder en comfortabeler. Maar is het de bedoeling om de natuur in een bepaalde hoek ‘vast’ te zetten? Moet ik mijn kind met honger laten huilen omdat het voor mij comfortabeler zou zijn als ze leert doorslapen?

Ik besluit me niet meer zo gek te laten maken door wat anderen doen en zeggen, ik kijk naar mijn kleine meisje die elke dag het zonnetje in huis is. Ze doet het goed, zij geeft ons het belangrijkste advies als ze s ochtends breed lachend kreetjes slaakt in haar bedje. Ik moet alleen leren beter naar haar te luisteren. En elke dag gaat dat steeds een stuk beter.

Snoepen (zonder suiker)

Kinderen en snoep. Snoep is een soort van verboden vrucht. Niet alleen voor kinderen trouwens. Snoep en plezier. Bedenk eens iets anders wat zo onlosmakelijk verbonden is met elkaar. Veel volwassenen hebben een haat liefde verhouding met snoep, hoe breng je dit nu over op je kinderen op een goede manier? Een vriendin van mij vertelde ooit dat zij het voor elkaar heeft kunnen krijgen dat haar oudste dochter tot ongeveer haar tweede verjaardag nooit een snoepje gegeten had. Dit vergt discipline van jezelf als ouder maar ook van de omgeving. Op een gegeven moment kwam haar dochter ook op feestjes van andere kinderen en was het enorm moeilijk om haar snoepvrij te houden. Maar ernaar streven kan natuurlijk geen kwaad.

Zoals met alles is ‘te’ nooit goed. Tot een week geleden had ik bedacht dat onze dochter ook zo lang mogelijk geen snoep zou moeten krijgen. Totdat ik een blog las van een moeder die op verjaardagen juist die snoepvrije kinderen bijna vastgeplakt aan de tafel met lekkere dingetjes zag staan. Toen kwam ik tot het besef dat helemaal uitbannen ook geen optie is.  Het magische woord is ook hier ‘balans’.

Hetgeen me tegenstaat aan snoepen bij kinderen is het creeeren van de ‘suikerverslaving’.
Ja, suiker blijkt wel degelijk verslavend te kunnen werken.
(http://www.hpdetijd.nl/2013-09-18/makkelijke-vraag-moeilijk-antwoord-is-suiker-verslavend/)
Ok, ik hoor je denken: Daar komt zij weer aan met haar geitenwollensokken ideeen. Een mening moet je altijd beargumenteren. Gisteren is er toevallig een artikel verschenen van de Wereld Gezondheids Organisatie over de inname van suikers. Dat lees je hier:http://www.elsevier.nl/Buitenland/nieuws/2014/3/WHO-eet-maximaal-zes-theelepels-suiker-per-dag-1475466W/

En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Toen ik vroeger klein was en veel bij de buren speelde was het ‘bakkie doen’ en bekend fenomeen. Als we thuis waren was het bakkie tijd rond 10 uur en in de middag om 15.00 uur. We gingen dan met z’n allen aan tafel zitten, kregen een appel of een ander stuk fruit (als we geluk hadden appel met kaneel in een bakje) en een beker drinken. Als we ons fruit ophadden kregen we iets lekkers. Tijdens het smullen werden we voorgelezen uit Pluk van de Petteflet, Jip en Janneke of een ander verhaal. Ik heb er altijd enorm van genoten en ben zeker van plan dit thuis ook in te voeren.

Er moet wel een soort van ‘snoep momentje’ komen want stiekem is het ook wel gezellig!

Graag wil ik er nog wel aan toevoegen dat mijn eigen stelregel 75/25 is. 75% gezond en 25% ‘ongezond’ is mijn uitgangspunt. Ik geloof namelijk dat dingen wel leuk moeten blijven en te streng voor jezelf zijn werkt alleen maar averechts. Als het maar een bewuste keuze is. Besef dat je zondigt voordat je het in je mond stopt, dan blijf je er bewust van en heb je altijd de keuze om het wel of niet te nemen.

Ok, zo min mogelijk suiker dus. Maar wat zijn dan de alternatieven?
Ik weet dat er mensen zijn die allergisch worden van al dat gezondheids gedoe en de discussies over gezond eten. Ik ga je dan ook niet proberen over te halen het op mijn manier te doen. Om het makkelijk te maken heb ik wat handige tips en leuke sites voor je bij elkaar verzameld. Wie weet zit er wat voor je bij. Heb je geen tijd om iets zelf te maken? Geen probleem! Makkelijke ‘snoepdingetjes’ zijn bijvoorbeeld rozijntjes, rijstwafels, soepstengels, een schaaltje gemengd fruit, wortel, tomaatjes, rauwe bloemkool, komkommer, een bakje kwark, yoghurt met fruit, popcorn (zelfgemaakt).

Als het een keer regenachtig is en je weet niks te doen, hijs je dan met samen met je kindje in een kookschort en maak in plaats van koekjes of cupcakes eens een van deze gezonde varianten. Het is dan wel handig als je de ingrediënten al in huis hebt, ze zijn niet overal verkrijgbaar dus houd daar dan rekening mee.

Suikervrije fruit gums maken
http://crisisrecepten.plazilla.com/zelf-snoep-zonder-suiker-maken)

Suikervrije pepernoten:
bron: http://suikerwijzer.nl/suikervrije-pepernoten-vegan-glutenvrij/

Homemade Chocolate Turtles
http://www.forkandbeans.com/2014/02/10/vegan-chocolate-turtles/
LET OP Maak dit met suikervrije chocolade van bijvoorbeeld Cavalier of Chokay. 
Of nog beter: Love Chock
http://www.lovechock.com/nl/de-chocolade.html

Snoepze!!

—————————————————————————————

Er zijn een hoop sites die je kunnen informeren over suiker en suikervrije producten, wil je er wat meer over weten?
Kijk dan eens op:
http://suikerwijzer.nl/
http://ikeetsuikervrij.nl/
http://voedzo.nl/
http://www.degezondemama.nl/

Blogs van anderen die iets over snoepen hebben geschreven en tips voor je kids:
http://www.degezondemama.nl/kinderen/gezond-suikervrij-eten-voor-kinderen-leidt-tot-eetbuien/
http://missnatural.nl/gezond-snoepen-kan-dat/
http://www.anababa.nl/gezondheid/eten-drinken/kind/gezonde-eetgewoonten/tips/snoepen
http://voedzo.nl/eigen-ervaring/de-suikervrije-snoepcollectie/

http://www.yunofoods.nl/producten/freakyfruits/

Schoonheid zit van binnen?

Als ouder wil je bepaalde waarden en normen meegeven aan je kroost. Zo hebben wij ook een ideaal beeld van hoe we het willen gaan doen. Op de een of andere manier heb ik het idee dat bepaalde normen en waarden bij een meisje meer ‘aandacht’ verdienen dan anderen.
Of dat ligt aan de huidige maatschappij die veel vraagt van het vrouwelijk geslacht durf ik niet te zeggen. Maar dat het een uitdaging is weet ik zeker.
‘Practise what you preach’. Dat is een tekst die vaak in mijn hoofd rondzingt. En ik heb zo’n vermoeden dat deze zin nog vaak terug gaat komen in mijn blogs.

Ik kan het allemaal mooi ‘zeggen’ maar de enige manier om echt geloofwaardig te zijn is door het zelf ook te ‘doen’.

Wat ik heel belangrijk vind is dat onze kleine meid opgroeit met een goed gevoel over zichzelf. Dat ze weet dat ze er mag wezen en dat innerlijke schoonheid belangrijker is dan je uiterlijk. Natuurlijk is het fijn als je er leuk uitziet maar het moet niet je hoofddoel zijn in je leven. Belangrijk is dat je lekker in je vel zit, een fijn mens bent om mee om te gaan en bovendien je gelukkig voelt met wie je bent en wat je doet. Dat je ‘in peace’ met je zelf bent en je zelfverzekerd en fluitend door het leven gaat.

Met dit alles in mijn hoofd loop ik al een aantal dagen met mijn ziel onder mijn arm.
Hoe ga ik verklaren dat ik in de afgelopen 3 weken 5 uur in een kapperszaak heb doorgebracht en voor 200 euro m’n haar heb laten behandelen?!
Als het uiterlijk niet zo belangrijk is, waarom moest ik dan perse van brunette weer naar blondine? Ik ga er dan nog verder over nadenken en besef dat ik elke dag een half uur bezig ben met make uppen. Ook zo’n ding. Ik hoor het haar al zeggen, ‘mama, als het uiterlijk niet zo belangrijk is waarom doe jij dat dan?’. Tja.

Normaliter zou ik mezelf verdedigen met argumenten uit boeken of andere wijsheden. Maar als ik dan ga lezen in sprookjes boeken is de prinses ook altijd knap en de heks altijd lelijk. De knappe prinses is altijd lief en aardig en de heks altijd gemeen. Dit is dus een associatie die je als kind al een soort van geïndoctrineerd krijgt. Het enige kinderboek wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is ‘Het mooiste visje van de zee’ van Marcus Pfister. Dat visje is het mooiste visje maar ook heel ijdel en trots. Hierdoor heeft het visje geen enkele vriend. In het boekje besluit de vis zijn mooie schubben te delen met anderen, hij wordt hierdoor weliswaar ‘lelijker’ van maar zijn vriendjes ‘mooier’ en ineens vind iedereen hem aardiger. Dus eigenlijk moet hij eerst lelijker worden om leuk gevonden te worden. Dat is ook wel een aparte manier van doen. Maar goed misschien dat het ook anders werkt bij vissen. Geen idee.

De echte reden van mijn haren verf avontuur was dat ik mezelf een verslonste moeder vond. Zo een die geen tijd meer steekt in zichzelf en er als een sloeber bijloopt. Ik had heimwee naar het beeld van mezelf als vrouw (of eigenlijk meisje, maar ja het wordt ook tijd om te accepteren dat ik geen 16 meer ben). Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik op dit punt zou aanbelanden. Ik was degene die riep na de geboorte van onze trots dat ik écht niet kon begrijpen dat moeders zo onzeker over zichzelf konden zijn. Ik hoor het mezelf nog zeggen…. Je hebt als vrouw immers een wondertje op de wereld gezet, hoe kan je dan ooit nog aan jezelf twijfelen?

Eerlijk is eerlijk, een zwangerschap gaat je niet in de koude kleren zitten. En inderdaad het is gewoon écht waar, alles gaat hangen en ziet er ineens anders uit. Zo moet ik na het stoppen van de borstvoeding enorm wennen aan mijn nieuwe mama-borsten. Geen gevulde zwanger borsten meer en ook geen op-klappen-staande-stuwende-borstvoedings borsten meer.
Zachte mama borsten, help-waar-is-de-volume-heen-borsten zijn nu realiteit. En die kont die (eindelijk) met de 18,5 kg tijdens de zwangerschap verscheen is ook als sneeuw voor de zon verdwenen…Dan die buik, een pigment streep vanaf de navel naar beneden, en dan nog aan de zijkant wat striae. Ik kan toch echt wel zien waar de zwangerschap schade heeft aangericht. En ja natúúrlijk heb ik er iets moois voor terug gekregen. Maar op momenten wil je ook gewoon weer even sexy en aantrekkelijk zijn als je jezelf in de spiegel bekijkt. En natuurlijk weet je dat ook je vriend weer even moet wennen aan dit nieuwe lijf. Ookal zegt-ie dat hij je nog steeds mooi vind! Toch wordt je daar óók wat onzeker van.

Ik wil me niet alleen moeder voelen,
ik wil me ook vrouw voelen!

Tja, innerlijke schoonheid ís uiteindelijk het belangrijkste maar is eigenlijk inherent aan je uiterlijke zelfbeeld. En met dat in het achterhoofd denk ik dat je als mens best weleens mag klagen over je uiterlijk, je best tijd en geld eraan mag besteden om er leuk uit te zien. En dat je dus ook anderen best vaker complimentjes mag geven als je vind dat die persoon er goed uitziet! Om vervolgens trots op jezelf te zijn en te genieten van hoe je eruit ziet. Uiteindelijk is er toch weinig te doen aan je uiterlijk en maak je het jezelf makkelijk als je het aan het einde van de dag gewoon kunt accepteren.

Wees je bewust van wat je te bieden hebt behalve het plaatje aan de buitenkant. Wees niet bang om iets te verliezen. Je mag best eens je mooie schubben mag weggeven aan anderen om hun leven op te vrolijken. Maar je mag ze ook weleens aannemen van anderen en er zelf mee ‘shinen’. Oordeel niet gelijk over mensen die je tegenkomt en sluit ze niet buiten. Ook al is het een lelijke gemene heks, wie weet wat daar uit voort kan komen! We weten het allemaal: Shrek bleek ook een ontzettende lieverd te zijn.

Je bent en kunt niet perfect zijn, en dat moet dus ook nooit je streven zijn. Dát is de laatste toevoeging die ik aan m’n dochter wil meegeven. Af en toe zeuren mag best, en als je weer wat blijer wordt door jezelf eens te verwennen bij bijvoorbeeld de kapper, dan moet je dat lekker doen!

Elk mens heeft iets moois in zich, de kunst is alleen dit te ontdekken!
Niet alleen bij anderen maar ook bij jezelf!!!

Gelukkig is ons meisje pas 4 maanden en heb ik nog even de tijd om te oefenen…
Want ja… ik ben en blijf een vrouw….

I Dreamed a Dream….

Gouwe ouwe en nog steeds helemaal van nu (december 2009)

28 december 2009 om 10:56

Iedereen droomt weleens, meestal ‘s nachts en soms zelfs overdag, iedereen fantaseert weleens over hoe dingen zouden kunnen zijn en iedereen heeft momenten waarop hij/ zijn intens geniet. Volgens mij zijn deze dingen nauw met elkaar verweven.

fan•ta•sie de; v -sieën 1 (psych) het vermogen om met behulp van aanwezige voorstellingen nieuwe te vormen 2 verbeelding 3 product vd verbeelding; hersenschim
dro•men droomde, h gedroomd 1 een droom hebben 2 zich verbeelden 3 hopen op 4 suffen
droom de; m dromen; -pje 1 gedachten, beelden die in de slaap voor de geest komen 2 fantastische toekomstbeelden: iem uit de ~ helpen hem zijn vergissing laten inzien

Er bestaat niets mooiers dan je serieuze gedachtes even aan de kant te zetten en je gevoel in je hoofd omzetten tot mooie dromen. Dromen tijdens bijvoorbeeld mooie muziek, jezelf weg laten glijden naar een wereld waar je zelf alles in mag vullen. Jij bent de hoofdrolspeler in je eigen film. Ieder detail, iedere persoon en zelfs je eigen persoon wordt gecreëerd door je eigen fantasie. Meegaan in de sfeer van het nummer in je eigen verzonnen droomwereld. Even ontsnappen uit het hier en nu en op weg naar een plek waar je het liefst altijd was. Geen onzekerheden, geen zorgen, geen frustraties en geen things-to-do.

Ik denk dat dromen door veel mensen onderschat wordt, je hoort mensen praten over meditatie, yoga en zelfs running therapie. Dit is voor hen een manier om even tot zichzelf te komen. Maar wat is nou fijner dan aan niks denken en met je gedachten wegdromen naar een fantasiewereld? Dat is voor mij het échte genieten. Even terug naar je eigen basis, je eigen ik, misschien wel datgene wat men je ‘ziel’ noemt? Ineens besef ik dat het gevoel van genieten ontzettend waardevol is. Nu ik eenmaal weet hoe dat voelt lijkt het als een soort van drugs te werken. Ik wil steeds vaker en meer genieten. Hoe vaker ik droom hoe vaker ik dus kan genieten van simpele dingen die ik voel in mijn dromen. Op de een of andere manier lijkt dit zijn vruchten af te werpen in De Grote Boze Wereld. Ik heb een manier gevonden om te genieten zonder te fantaseren of dromen! In het dagelijkse leven betekend dit voor mij dat ik sneller mijn ‘verstand’ weet uit te schakelen en over kan gaan op de geniet-stand. Dat is toch geweldig! Ik heb mijn even-niet-piekeren knop weten te vinden en zodra die omgaat gaan alle blokkades uit de weg om er gewoon even van te kunnen genieten.

Gewoon alleen even genieten…wat heeft een mens nog meer nodig?

Op de een of andere manier is de Grote Boze Wereld veranderd, het is ineens een kleurrijke omgeving en zelfs de ‘sky’ voelt niet als de limit. Nu ik open sta voor alles wat het leven me te bieden heeft wordt ik keer op keer verrast door het leven, en door mezelf. Ik kom andere mensen tegen, ik voer andere gesprekken en ik doe andere dingen. Ik ben een ander mens, niet bewust, maar ik merk dit aan hoe ik me gedraag, in sommige dingen herken ik mezelf niet meer! Ik moet wennen aan de ‘verbeterde’ versie van mezelf. En ik geniet met volle teugen van het leven en van mezelf..

Iemand zei tegen me: Dromen is het beste wat een mens kan doen.

En het is waar…dromen in welke vorm dan ook verrijken mijn leven.

Én brengen mij op momenten dat ik het nodig heb terug naar mijn basis waardoor ik mezelf niet kwijtraak en daardoor ontzettend kan genieten in De Grote Boze Wereld..!

Ik zou zeggen…Sweet dreams…!

Tweedehands shoppen…

Toch zeker een keer per maand ga ik op zoek naar een rommelmarkt in de buurt. Ik vond het altijd al leuk om te zien wat mensen allemaal (denken te kunnen) verkopen. Met de komst van het kleine meisje is het alleen maar leuker geworden. Dat er veel geld verdiend wordt aan de verkoop van nieuwe kinderspullen wist ik allang. Ook dat er ongegeneerd veel geld word gevraagd (en uitgegeven!) voor kinderspeelgoed en kinderkleding. Dat kindjes enorm snel uit hun kleren en speelgoed gegroeid zijn is ook een feit. Ik vind het daarom enorm zonde om alles nieuw te kopen. Er is op de tweedehands markt nog veel verkrijgbaar wat nog prima een ronde meekan. Natuurlijk scheelt het in de portemonnee maar voor mij geeft het vooral voldoening om een stukje bewustwording en duurzaamheid na te streven.
Dat is nou zo ontzettend leuk aan een rommelmarkt. Er is veel te koop voor weinig en de spullen belanden niet zomaar op de vuilnishoop! En ik weet dat er soms nog een ‘ taboe’ op rust. Maar dat is in mijn ogen totaal niet nodig. Ikzelf vind ook regelmatig leuke kleding op de rommelmarkt. En als ik erop uit gekeken ben breng ik het naar de kringloopwinkel of ik verkoop het zelf weer. Niet alles is tweedehands te krijgen. Vind bijvoorbeeld maar eens goede broekjes in maat 74, die zijn bijna niet te vinden. Waarschijnlijk door het verslijten van de knieën door die kruipende wereldontdekkertjes….

Op ww.meukisleuk.nl staat een overzicht van alle rommelmarkten. Kijk voordat je gaat even naar het aantal kramen om teleurstelling te voorkomen. Ook is de prijs van de entree nogal verschillend. Laatst waren we in een overdekte rommelmarkt waar de entree prijs 4 euro per persoon was. Persoonlijk vind ik dat voor een entree veel geld maar het was een grote overdekte hal waardoor ik toch overtuigd was om te gaan. Was het een buiten markt geweest met 15 kramen dan had ik het er niet voor over gehad.

Als ik naar een rommelmarkt ga zorg ik altijd dat ik een budget met mezelf heb afgesproken. Ik zorg voor cash in m’n portemonnee en een rugzak op mijn rug. Dan heb je alle benodigde middelen en ben je klaar om te gaan! Natuurlijk moet je niet bij de eerste de beste kraam je gehele budget verkwanselen. Mijn tip is om goed onderzoek te doen. Elke rommelmarkt is namelijk anders, de kraampjes, het aanbod, de prijzen en de kwaliteit. Er zijn vaak veel kraampjes met kinderkleding en sommige daarvan maken gebruik van ‘ grabbelbakken’ waardoor alles door elkaar ligt en je door de bomen het bos niet meer ziet. Vaak schrikt dit af. Ik heb inmiddels een goede koop techniek ontwikkeld die je snel en effectief kunt inzetten bij het shoppen.
Mijn tips:

Tip 1: Bedenk eerst wat je nodig hebt, ben je op zoek naar shirtjes met korte mouwen, lange mouwen, vestjes, broekjes, rokjes etc etc
Tip 2: Kijk naar degene die achter de kraam, is het je type?

Tip 3: Zijn de kleertjes voor een jongetje of een meisje?

Tip 4: Hoe zijn de kleertjes gerangschikt, bijvoorbeeld op maat, of op type kleding (broekjes bij broekjes, shirtjes bij shirtjes etc) of ligt alles op een grote hoop? Als je dit weet vergemakkelijkt dit je zoektocht.

Tip 5: Pak een shirtje op en kijk naar de maat. Is de kindje waarvan de kleding is in hetzelfde seizoen als jouw kindje geboren? Is het antwoord ja: kijk dan verder, is het antwoord nee: helaas, hier zul je niks vinden! LET OP: sommige merken vallen groter dan anderen, neem desnoods een kledingstuk mee van huis waarvan je weet dat het de juiste maat is.

Tip 6: Kijk goed naar de kwaliteit van de kleding. Zijn de elastieken in de broekband nog soepel, hoe zit de kraag van het shirtje eruit, is de kleding erg verwassen. Over het algemeen heb je dit gauw gezien. Als het niet voldoet aan je wensen, zoek dan niet verder, alle kleding is waarschijnlijk in dezelfde staat.

Tip 7: Als alles klopt, zoek dan de leukste dingen uit. Spreek een leuk prijsje af. (betaal vooral niet meer dan 2 euro per kledingstuk m.u.v. jassen) En wees blij! Je hebt niet alleen leuke betaalbare kleertjes gescoord, je hebt ook het milieu een kleine dienst bewezen door de kleertjes nog een ronde te gebruiken!

Bij speelgoed let ik altijd op of het te wassen is en of het compleet is en niet teveel versleten. Vaak koop ik qua speelgoed alleen maar houten dingen of zoals laatst een blikken retro xylofoon. Dit heeft echter te maken met persoonlijke voorkeur. Hiervoor geldt bij mij altijd: van tevoren bedenk ik me hoeveel ik ervoor over heb. Komt het overeen met de prijs? Dan koop ik het, is het duurder, dan laat ik het aan me voorbij gaan voor een volgende.

Uiteindelijk geldt voor tweedehands: het heeft de waarde die je er zelf aangeeft en met zoveel keuze en rommelmarkten is de kans dat je het ergens anders nog tegenkomt altijd aanwezig! En, een leuke bijkomstigheid, je koopt soms dingetjes die je in de winkel niet zou kopen omdat het in verhouding zo duur is. Zo heb je toch een variatie van aparte en leuke spulletjes die je kunt afwisselen met nieuwe dingen!