Speak less, say more..

Om te communiceren maken we als mens gebruik van tekens en klanken die samen een combinatie vormen. Door gemaakte afspraken snappen wij de betekenis van deze combinatie. We herkennen de combinatie als woorden en zinnen. Maar is herkennen hetzelfde als begrijpen snappen en menen?

De combinatie wordt door de zender zorgvuldig en met zorg samengesteld. Tenminste, dat denkt de ontvanger. Als ontvanger hoop je dat de zender rekening met jou houd. Dit is niet altijd even makkelijk voor de zender. Een zender is niet altijd in staat een boodschap zorgvuldig te formuleren. Bij het formuleren, combineren en samenstellen komt heel wat meer kijken dan inzicht in de beschikbare tekens en klanken. Een combinatie is vaak slechts het topje van de ijsberg van wat er echt te zeggen valt. Er wordt zoveel gezegd en geschreven maar komt dat altijd tot de echte kern van de boodschap?

Iedereen kent die momenten wel, dat je iets wilt zeggen maar het verpakt in mooie woorden om de ander niet te kwetsen. Dat je 'ja' zegt terwijl het eigenlijk 'nee' is. Dat je iets niet wilt zeggen omdat je anders die ander teleurstelt. Dat je iets zegt terwijl je het eigenlijk niet meent. Dat je juist iets wilt zeggen dat je heel erg meent maar niet de juiste woorden ervoor kunt vinden of dat de woorden voor je gevoel al zo vaak zijn uitgesproken dat ze hun waarde verloren hebben.

Dit heeft niks te maken met klanken, tekens of een combinatie. Echte communicatie zit volgens mij in je hart. Het enige wat je hersenen zouden moeten doen is dit te vertalen naar begrijpbare taal zodat je mensen kunt laten zien wat er binnenin je speelt. Maar op de een of andere manier zijn de hersenen eigenwijs. Zij nemen niet over wat het hart duidelijk maakt zonder erbij na te denken. Nee, hersenen gaan de boodschap eerst toetsen aan de regels van de maatschappij. 'is het gepast om dit te zeggen?' 'Wat doet het met anderen als ik dit uitspreek?' 'Veranderd de ontvanger zijn mening over mij als persoon als ik dit vertel?'. De pure boodschap van binnen wordt vergiftigd door gedachtes van de hersenen.

Blijkbaar zijn onze hersenen geprogrammeerd rekening te houden met alles wat buiten ons lichaam om gebeurd. En dat is nogal wat! En misschien wel het allerergste, deze regels zijn niet te vinden in een naslagwerk. De keuzes in normen en waarden, principes, imago's, reputaties, verwachtingen zijn oneindig. Niet alleen onze hersenen zijn streng maar ook die van alle andere mensen in de omgeving hebben een eigen willetje. Als dat nog niet eens genoeg is heb je ook nog verschillen in cultuur, opvoeding, religie. Zelfs onze ervaringen zijn voor niemand hetzelfde. Er is niet een dezelfde hersen en dus ook niet een richtlijn. Er is dus ontzettend veel waaraan die pure boodschap getoetst 'moet' worden voordat deze het lichaam verlaat. Hersenen lijken daarin bijna hetzelfde als een strenge onuitstaanbare docent, je wilt er eigenlijk niet naar luisteren maar je weet dat je er wel naar moet luisteren als je jezelf wilt blijven ontwikkelen in het leven.

Als ik over het hart nadenk voelt het gemoedelijk aan, alsof je hart zich meer om je bekommerd. Het hart voelt als een troostende omhelzing als je verdrietig bent. Terwijl je hersenen je op dat moment alleen maar kunnen vertellen wat je allemaal fout doet kun je bij je hart terecht om even helemaal in het gevoel weg te zinken. Als je verliefd bent vliegen vlinders vanuit je hart door je hele lichaam heen. Je hersenen zijn alleen maar bezig met zelfbescherming en doemdenken, dat kan heel lastig zijn en soms zelfs een gevoel sterk beïnvloeden. Je begint te twijfelen aan de echtheidsfactor van je gevoel, klopt het wel?

Zou het niet makkelijker zijn beter te luisteren naar je hart? Je te laten meevoeren met de warme stroom van gevoelens en emoties? Er zijn niet zoveel keuzes in emoties als dat er zijn in gedachtes. Volgens lojbans lijst (wikipedia) zijn er 23 simpele emoties, 15 complexe emoties en 15 pure emoties. Dat zijn 55 emoties tegenover 100.000 woorden die in de Dikke van Dale staan waarmee je oneindig veel combinaties kan maken in je gedachten. Een ander groot verschil: een emotie is nu. Een gedachte heeft geen tijdsbesef, een gedachte kan nare ervaringen uit het verleden terugbrengen naar het nu, een gedachte kan angsten oproepen voor de toekomst. Hersenen halen door midden van je gedachtes emoties naar het nu die er niet toe doen. Zij beïnvloeden het gevoel in je hart door het te belemmeren. En een derde verschil; hersenen werken razendsnel, daar wat gevoel soms even op gang moet komen hebben je hersenen zich al 3 slagen in de rondte gewerkt. Het is dus heel makkelijk om voor de snelle makkelijke manier te kiezen en onbewust met je hersenen mee te gaan. Maar vooruit, gedachtes zijn niet alleen maar slecht. Als je niet lekker in je vel zit kunnen zij leuke herinneringen uit het verleden naar boven halen. Ze kunnen je opbeuren zodat je je beter voelt. Dan helpen ze je hart een handje. Helaas lijken vaak negatieve gedachtes het te winnen van de positieve.

Tussen hersenen en hart lijkt nog een onderdeel te zitten. Als je hoofd vol zit heb je het namelijk niet over je besturingssysteem (hersenen) maar ook niet over je gevoel (hart). Er lijkt een soort van tussenstation te zijn waar alle prikkels eerst langskomen voordat de rest ermee aan de slag gaat. Ze moeten eerst door de verwerkingmethode heen voordat ze opgeslagen worden in je hersenen.  Het emmertje loopt over zeggen ze ook weleens, niet lekker in je vel zitten. Slecht slapen en veel dromen kan een resultaat zijn.

Dromen over dingen die je had moeten zeggen maar het niet deed omdat je door jezelf werd tegengehouden. Dromen over situaties waar je verdrietig van word maar die je niet uitspreekt omdat je hersenen je wijzen op de consequenties. In je droom zijn je hersenen in staat emoties op te roepen. Je kunt dus alsnog voelen hoe je reageert op bepaalde situaties. Hoe vermoeiend is dat? Overdag geleefd worden door de hersenen, rekening houdend met de externe wereld. 's nachts gestuurd worden door wat je hart je verteld, en alsnog in levensechte dromen je eigen realiteit beleven. Het tussenstation zorgt ervoor dat je de inhoud alsnog kan verwerken alvorens ze op te slaan in je hersenen. Als je dus niet genoeg leeft naar je hart gedurende de dag wordt je s nachts gedwongen dit alsnog te doen. Opruimen, zo zou je het ook kunnen noemen.

Het knelpunt ligt dus in het luisteren naar je hart en de echte uitdaging ligt in het spreken vanuit je hart. Misschien hebben we daar geen tekens en klanken voor nodig. Misschien moeten we niet zo gehaast en gemakkelijk overnemen wat wij vanuit onze hersenen door krijgen maar moeten we de tijd nemen om eerst naar de oprechte en eerlijke boodschap van binnen te luisteren zonder waarde oordeel. Misschien moeten we vandaaruit meer gebruik maken van lichaamstaal? Bewuster kijken naar elkaar, luisteren naar ons hart en minder communiceren met ingewikkelde combinaties die toch gekleurd worden door alle oordelen van onze hersenen. Geen idee of ik dit kan maar 1 ding is wel duidelijk ik heb nog nooit veel woorden hoeven gebruiken bij het geven van een dikke oprechte knuffel...

Conclusie?

Speak less...say more

Onzekerheid

Onzekerheid

Als ik je voel kom je uit het niets en ben je ineens heel intens. Een misselijkmakende knoop in mijn maag. Mijn hartslag versnelt en klopt in mijn keel, mijn gezicht verliest zijn vrolijkheid.
Wat moet ik met jou en wat is de reden van jouw bestaan?

Je bent moeilijk te herkennen laat staan te herinneren. Steeds als je verschijnt is je gezicht veranderd. Die ene collega, die ene ex of die ene vriendin. In alle gevallen overval je me. Je overmeesterd me nog voordat ik me kan wapenen en je laat me vertwijfeld en verward achter. Het voelt alsof je me overneemt en je mijn vrolijkheid vergalt. Hoe kan ik me voorbereiden op jouw komst? Wat wil je me laten zien?

Een spiegel laat me zien hoe ik eruit ziet, wat ik heb. Mensen laten mij andere kanten van het leven zien. Alles wat ik niet hebt, alles wat ik niet bent en hoe ik er niet uitzie. 

Heel vaak is er niks aan de hand, dan is het goed zoals het is. Maar soms, die ene keer, zo af en toe, dan kom jij de hoek om kijken. Een blik, een woord, een houding, een relatie, een handeling, één moment is genoeg voor jou om mij te vergiftigen. Vaak weet mijn verstand jou te neutraliseren, en is het makkelijk het gevoel te negeren. Mijn zekerheden houden mij dan op de been. Maar er zijn ook momenten waarop jij mijn lichaam in je macht hebt zodat mijn gevoel het van mijn verstand overneemt. 

Er zijn vast middelen om jou zo veel mogelijk buiten te houden, maar hoe zet ik die in?

Acceptatie? Onzekerheid, jij komt boven zodat ik denk dat het niet goed genoeg is. Dat ik niet goed genoeg ben. Dat een ander beter is, sterker, slimmer, knapper, leuker, aardiger, makkelijker, spannender, spontaner, sportiever. De ander heeft iets wat ik niet heb en met dat idee geef je mij angst. Angst dat ik daarom niet gezien word. Angst dat ik niet goed genoeg ben. Dat iemand liever voor die ander kiest.
Angst om iets te verliezen.
Maar die ander is ook zichzelf, en waarschijnlijk op bepaalde vlakken mooier dan ik, maar op sommige misschien weer helemaal niet. Moet ik blijven streven naar mijn eigen perfectie? Waarom wil ik ‘volmaakt’ zijn? Waarom ervaar ik stress als ik de situatie niet begrijp? Waarom heb ik door jou geen vertrouwen in een goede afloop? Waarom ben ik bang om te verliezen?

Je wilt mij laten indekken voor dingen die fout kunnen gaan. Je durft geen risico te nemen en streeft naar zekerheid. Jij wilt achteraf graag kunnen zeggen ‘zie je nou wel’. Waarom zie je niet dat je daarmee ook dingen afbreekt nog voordat er iets opgebouwd is? Ik wil best geloven dat je me in bescherming neemt tegen mezelf. Maar begrijp je dan niet dat je daarmee ook zorgt voor een enorme belemmering? Je geeft me een negatieve vibe die ik niet wil toelaten. Je neemt me over terwijl ik tegen je vecht. Ik weiger je te voelen, want dat zou alleen maar een teken van zwakte zijn. Je kost me energie, je kost me woorden die ik niet wil uitspreken maar die wel zorgen voor noodzakelijke duidelijkheid naar anderen toe. Hoe meer aandacht ik je geef, hoe meer je mij overneemt. De overwint mijn gedachten en maakt daarmee het gevoel onnodig sterk. Door jou wil ik dat anderen zich aanpassen. Door jou zie ik de ander als een vijand die eropuit is mij te kwetsen of neer te halen.

Omdat je slim gebruikt maakt van een personage is het moeilijk je direct te herkennen. Maar zodra ik het doorheb probeer ik van je weg te lopen. Iemand die nare gevoelens oproept wil ik liever niet in mijn buurt hebben en nare woorden wil ik liever niet horen. Ik blijf ver van je slachtoffer weg, door jouw slachtoffer  voel ik me zwak en minderwaardig. Door jou voel ik de angst om gekwetst te worden, door jou kruip in mijn veilige omgeving.

Hoe kan ik ooit accepteren dat jij bij mij hoort? Jij zuigt mijn emoties op en laat me als verdoofd achter. Door jou moet ik tekst en uitleg geven aan de mensen die ik kwets door mijn daden die jij veroorzaakt. Jij maakt van mij een gekwelde ziel die ik weiger te zijn. Jij werkt me tegen, jij bent die mij verdrietig maakt. En toch zijn er soms nog steeds momenten dat je me overneemt. En is het enige wat ik dan kan doen me helemaal overgeven aan jou op die momenten. Door de emoties die je bij me losmaakt ben je onherkenbaar, niet alleen voor mij maar ook voor de buitenwereld. Het beeld wordt vertroebeld door de komst van een personage.  

Als ik jou voel weet ik dat iets me écht geraakt heeft. Iets wat ik in mijn dromen, mijn hart, mijn gedachten heb gesloten en niet meer los wil laten. Jij pakt mij op mijn grootste geluk en mijn diepste verlangen.

Maar nu is het afgelopen, het is tijd dat jij weet wie de lakens uitdeelt. Onzekerheid, het leven is te mooi om me te laten leiden door jouw angst. Geef mij wat ruimte, ik zal goed op mezelf passen, je zult er altijd zijn, maar kies je momenten beter en speel niet met vuur. Zekerheid heb je nooit in het leven…Geloof heb je nooit genoeg

Vertrouwen, dit is een oproep aan jou. Ik weet dat er in het verleden met je gesolt is, dat hebben we beide niet kunnen voorkomen. Ik was je zelfs even kwijt maar je hebt me bewezen dat ik nooit moet stoppen geloven. Kan ik op je rekenen als onzekerheid zich meldt? Ik beloof je dat ik je de tijd zal geven om onzekerheid weg te krijgen. Ik zal dan diep ademenhalen en hard in je geloven.  Kan ik op je rekenen?

Mensen laten mij andere kanten van het leven zien. Alles wat ik niet hebt, alles wat ik niet bent en hoe ik er niet uitzie. Als er niks te zien is betekend dat niet dat er iets niet is. Ik ben een mens met dromen en angsten.

Voelen is Leven.
Geloven en vertrouwen.
Beseffen en Raken.
Omarm me.
Verdoof mijn angst met je liefde.
Heb begrip, al is het maar voor even.

Reflectie van het glas

Deze kwam ik toevallig in een oud notitie boekje tegen!

Vragend kijk ik in je ogen
wat speelt er door je hoofd?
het lijkt alsof een labyrint
zijn eigen uitgang niet meer vind

Vroeger toen ik naar je keek
straalde je ogen van geluk
een lach en een kuiltje in je wang
alsof je echt gelukkig leek

Ik ruik je, ik voel je, ik ken je
niets is écht onbekend
maar nu lijk je net een vreemde
die zijn eigen naam niet kent

Spiegeltje spiegeltje aan de wand
wat is er met mij aan de hand?

De reflectie van het glas
is ineens niet meer zoals hij was

Het leven als Knikkerbaan...

Een studiegenoot doet een oproep op facebook. Of er mensen waren die door hem gecoacht wilden worden. Ik las zijn oproep en was gelijk enthousiast. Gecoacht worden is leuk en leerzaam. Dat ik volgend inzicht zou krijgen, had ik niet eens over kunnen dromen.
Na het bepalen van de ‘vraag’ en het ‘doel’ van het gesprek gingen we aan de slag. Een goed gemutste bui zou me niks anders dan goeds brengen vandaag. Wat mijn vraag was? Me goed kunnen voelen in een professioneel gesprek. Bruisend van zelfvertrouwen de ander kunnen overtuigen van mijn geloofwaardigheid. Laten zien dat ik niet alleen een ‘flapdrol’ ben maar óók een waardevolle gesprekspartner. 
Tijdens het gesprek kwam ik erachter dat ik in bepaalde situaties een rol aanneem. Een rol waarvan ik denk dat die ander dat van mij verwacht. Maar omdat ik een rol aanneem en niet volledig mezelf ben, ben ik onzeker. Ik ben niet als geheel met mijn hele wezen bezig om het moment succesvol te maken. Ik doe alsof ik weet hoe het moet en handel daarnaar.

Op een moment waarin ik naar een voorbeeld zocht moest ik ineens aan knikkers denken.

Alsof ik van binnen besta uit een pot met knikkers. En in elke situatie die ik tegenkom kies ik de knikkers uit die er volgens mij het beste inpassen.
Een voorbeeld als ik even uitga van een totaal aantal van 100 knikkers.
Als ik thuis ben, helemaal mezelf en in een vertrouwde omgeving liggen mijn 100 knikkers op tafel.
Tijdens een serieus gesprek met mijn leidinggevende neem ik er 60 mee. De overige 40 leg ik veilig aan de kant, als je ze niet ziet kan je ze ook niet van me afpakken of er een oordeel over hebben. Bij vriendinnen maak ik gebruik van 80 knikkers, zij zitten namelijk in mijn beleving niet te wachten op de volle 100. Zo meet en tel ik wat af en dat is best vermoeiend kan ik zeggen.

Hoe zien die knikkers er dan uit?
Als klein meisje heb ik geleerd welke knikkers populair zijn. De mooiste knikkers uit mijn verzameling hebben mij de meeste dingen gebracht.  Ik kan iemand aan het lachen maken, iemand positief maken. Op een gedeelte ben ik ontzettend trots. Door hen ben ik wie ik ben en zien mensen mij zoals ze mij zien. Ze blinken, hebben vele kleuren en geen beschadigingen.
Het andere gedeelte van de mooie knikkers ben ik niet bewust trots op. Ik weet dat ze er zijn, ik weet ook dat er mensen zijn die ze waarderen, maar ik kan dat niet. Die knikkers hebben er altijd al gezeten. Het kost me geen moeite om die knikkers te laten zien. Het geeft me dan ook geen voldoening als ik pronk met die knikkers, want tja, ze horen er gewoon bij.
Naast die ontzettend mooi uitziende knikkers zijn er een hele hoop, ‘gewone’ knikkers. Niks mis mee en ook niet bijzonder. Ze vormen een soort van stabiele ondergrond, ze zijn er altijd én in grote getale. 

Een deel van die ‘gewone’ knikkers zijn gedurende de jaren wat minder gewoon geworden. Door het vele gebruik en het spelen zijn ze beschadigd. Ze hebben deukjes, scheuren en rollen niet meer zo goed en ongehinderd als een mooie knikker zou doen. Ze zien er niet uit dus die stop ik onderin mijn knikkervoorraad. Ik weet dat ze er zijn, maar het liefst laat ik ze niet zien.

Gedurende een mensenleven gebeuren er dingen waardoor knikkers gevormd worden. Het mooie gladde onbeschadigde glas van een perfecte knikker wordt een zeldzaamheid. Het wordt in situaties dus steeds moeilijker om alleen maar ‘foutloze’ knikkers uit je zak te toveren. Dus áls je dan maar 60 knikkers wilt laten zien, wordt het moeilijk om daar de juiste voor te kiezen.

Heb je weleens goed naar een knikker gekeken? Een knikker is glazen mini bolletje. De ene met spikkeltjes, de andere met een gekleurd sliertje binnenin, weer een andere met een prachtige parelmoer glans. Elke knikker is een beleving op zich. De knikkers met deukjes staan voor veel speelgenot. Je hebt ze vaak gebruikt, en ermee andere knikkers gewonnen. Er zijn knikkers die puntgaaf zijn, die zijn zó mooi dat ze met veel voorzichtigheid bewaard zijn. Je hebt grote bonken, en kleine pinkies. Maar één ding hebben ze gemeen een knikker rolt altijd de kant van de minste weerstand op. Ze stoppen alleen met rollen als ze ergens door worden tegengehouden. Knikkers kun je sturen, ze rollen niet zomaar uit zichzelf, maar wáár ze heen rollen is niet altijd even voorspelbaar.  Het enige wat ze nodig hebben is een ‘zetje in de rug’.

Als kind deed ik eigenlijk al nooit echt mee met knikkeren. Ik was er namelijk niet zeker van dat ik de winnaar van het knikkerpotje zou kunnen worden. Als ik mijn knikkers zou inzetten zou dat ook kunnen betekenen dat ik ze zou kwijtraken. En dat loslaten, tja daar ben ik nog steeds niet goed in.
Hetzelfde gevoel heb ik nu ook, als ik mezelf voor 100% laat zien, betekend dat ook dat ik des te meer kan laten afkraken, dat ik des te meer te verliezen heb en des te meer te kwetsen.
Ik kom er steeds meer achter dat de keuze van knikkers veel strijd kost. Ik kan geen keuze meer maken, ben bang om het mooie te verliezen en het beschadigde te laten zien.  Maar wat is er nou mooier dan juist een beschadigde knikker aan iemand te laten zien. Je kwetsbaar durven opstellen en ervaringen te delen?

Op de vraag: ‘Waar staan je knikkers voor?’ kan ik heel duidelijk zijn. De  knikkers zijn allesomvattend. Ervaringen, gevoelens, normen & waarden, dromen, karaktereigenschappen, noem maar op.  Je knikkers bepalen je eigen ik.

De volgende dag ben ik naar Nonna Rosa gegaan en ik heb een bak gevuld met knikkers. Mooie, beschadigde, gekleurde, gespikkelde, glimmende, van alles wat. Het wordt tijd dat ik onder ogen durf te komen dat ik zo volledig ben als een  bak met knikkers. Elke knikker hoort bij mij en mag gezien, gehoord, gevoelt en gekoesterd worden.

Mijn bak met knikkers

Eigenlijk is het leven één grote onbekende Indrukwekkende knikkerbaan gemaakt door ‘het universum’, tijdens het rollen kom je vanalles tegen. Wees niet bang knikkers op het spel te zetten, weg te geven of uit te lenen. Je weet nooit wat je ervoor terug krijgt of wat het je oplevert. Laat je maar verbazen en wie weet wat er dan te wachten staat….één ding is zeker, met de inzet van ál je knikkers ben je volledig en oprecht jezelf, in welke situatie dan ook.

En voor de nieuwsgierige aagjes zoals ik...
Een leuk filmpje over hoe knikkers gemaakt worden!
How it's made: Marbles

Het leven als een kauwgombal.

Een kauwgombal lijkt aantrekkelijk, zo kleurig en zoet.

Je stopt hem in je mond. Je positioneert hem tussen je beste kiezen en sluit je kaak. De mooie buitenkant breekt en de binnenkant overspoeld je met een sensationele zoetigheid. Binnen een mum van tijd is je gehele mond voorzien van een zoete smaak. Na de eerste overdonderende indruk wil je meer. Al snel begint het gulzige kauwen, want je wilt alles eruit halen en wel zo snel mogelijk.  Na een tijdje bemerk je dat de smaak afneemt en zelfs helemaal verdwijnt. De mooie zoete kauwgombal is veranderd in enkel gekauwd gom. Het enige wat veranderd is ten opzichte van zijn originele naam is zijn vorm. Het is geen bal meer. Wat de bal ook kwijt is, is de sensatie die het een paar ogenblikken nog wel veroorzaakte. De bal is zijn werking kwijt, de kern is bereikt en het enige wat daarvan over is, is taaie gom. De bal wordt uitgespuugd zodat hij geen kans krijgt om negatieve gedachten of irritaties te veroorzaken.

Het lijkt alsof wij mensen tegenwoordig goed geworden zijn in het toepassen van deze werkwijze. Dingen, mensen en spullen zijn alleen maar interessant tot de ‘saaie, degelijke’ kern bereikt word.
Als eenmaal alle geur, smaak, kleur en sensatie voorbij is spugen we het uit en gaan we door naar het volgende interessante voorwerp. Wij worden namelijk niet blij van een saai en degelijk. Wij willen sensatie, zoveel mogelijk. Daarbij missen we de echte essentie. Een kauwgom bal is niet veel anders dan een gom waarop je kan kauwen in balvorm. De balvorm is er natuurlijk alleen om het snoepje een aantrekkelijk uiterlijk te geven. Want wie koopt er nou snoepjes die er niet kleurig en glimmend uitzien? Zodra het echt om het kauwen van gom gaat, wordt het saai en vervelend. Maar uiteindelijk is dat wel het bestaansrecht van de kauwgom. Misschien is het niet meer lekker om op te kauwen maar er zijn vast andere dingen met dit gom te doen.
Zie enkele ideeën in onderstaande link!

http://kauwgom.wordpress.com/2009/04/01/wees-creatief-met-kauwgom/

Mijn ervaring leert dat mensen om mij heen graag grijpen naar een mooie kauwgombal. En ook heel graag altijd een kauwgombal willen zijn. Maar een kauwgombal kan niet altijd lekker zoet zijn. Vraag je dan af wat je dan kunt doen om toch te genieten van de overgebleven gom. Kijk niet naar wat je niet meer hebt maar kijk naar datgene wat je ervoor terug hebt gekregen. Een stukje uitgekauwd gom straalt misschien pas weer in bijzijn van andere stukjes gom. Als mens is het onmogelijk altijd die mooie kauwgombal te zijn. Een echte vriend gooit je niet weg als het sensationele eraf is. Een vriend blijft en kijkt naar de mogelijkheden om samen stralen. Eigenlijk zijn we diep van binnen allemaal saaie uitgekauwde gom. Een kern die we niet kunnen ontkennen en die er altijd zal zijn. En zo samen kan dat toch iets heel moois worden!

Deze geweldige kunstwerkjes zag ik in het trappenhuis van Sagrada Familia in Barcelona.

Ik ga op reis en ik neem NIET mee…

Een blog over de reis van mijn leven.

Spierpijn in mijn kuiten, zweet op mijn voorhoofd, het gewicht van mijn rugzak lijkt ver-tien-duizend en drukt pijnlijk op mijn schouders. Mijn ademhaling klinkt en voelt zwaar. In mijn gedachten blijft dezelfde vraag zich herhalen: “hoe ben ik hier in godsnaam beland?”. Mijn gehele ‘ik’ heeft het moeilijk, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Het kost me moeite om die verrekte berg op te komen, ik sleep mezelf vooruit. Uit het niets houden de traptreden op en ik verplaats mijn blik van de grond naar de horizon. In één ogenblik veranderd mijn interne chaos naar complete rust. Ik sta eindelijk op de top en het uitzicht is adembenemend mooi. Het harde werken wordt beloond, en in één klap vergeet ik de acht lange uren die hieraan vooraf gingen. – oktober 2009, Annapurna gebergte, Nepal -

Ik ben niet altijd voorbereid op gebeurtenissen in mijn leven. Of eigenlijk, ik ben altijd slecht voorbereid op dingen die gebeuren. Welk mens is dat wel? Een slechte voorbereiding eindigt vaak in een teleurstelling, maar ook in verbazing. Verbazing over mijn eigen kunnen en verbazing over de keuzes die anderen maken. Helaas kun je teleurstellingen niet plannen, je kunt je er nooit echt goed op voorbereiden. Het verreist flexibiliteit, vertrouwen in de toekomst en het geloof dat het allemaal wel goed komt.

Ik was na ‘de break-up’ niet zo goed meer in het hebben van vertouwen, om over geloven in de toekomst maar niet te spreken. Er moest wat gebeuren. Ik besloot naar India en Nepal te gaan, een maand lang.
Deze twee landen gaven me terug wat ik kwijt was en gaven me extra voorraad mee, nieuwe inzichten en onvergetelijke herinneringen. In India zag ik de gevolgen van het kastensysteem, een leven dat gebouwd is op religie en een enorme drukte. Door de 5 daagse trekking gaf Nepal me adembenemende uitzichten en mooie natuur.

Op het moment dat het vliegtuig landde op Nederlandse bodem begon mijn heimwee. En het werd steeds erger door het besef van de wereld waar ik in ben gewend te leven. Een wereld waarin alles met bewijs moet worden aangetoond, waarin alles vast moet liggen en waar je constant bezig bent met plannen.

Nu, twee en half jaar later, terwijl de stokjes uit het laatste pakje Indiase wierook langzaam in rook opgaan, ligt er wederom een kaart van India voor me. De heimwee wordt in steeds sneller tempo vervangen door verlangen. Mijn internetgeschiedenis staat vol met reisverhalen over Ladakh, India. Mijn boekenkast vult zich met relevante boeken. Op een reisforum vond ik een reisgenootje. Beide bevangen door de betovering van India gaan we deze zomer samen op avontuur.

De voorbereidingen lopen gestaag, al laten we bewust 25 dagen ongepland, we laten ons verassen. In een land als India weet je nooit wat je tegenkomt. Sommige dingen zijn natuurlijk cruciaal, zo kom je natuurlijk nergens zonder visum. De overige voorbereidingen laten we zo veel mogelijk achterwege.

Waarom zouden we in het dagelijkse leven ook niet zo leven?
Door de voorbereiding op sommige vlakken achterwege te houden zorgen we voor de spontaniteit van het leven. Soms kan dit resulteren in een teleurstelling, maar met een flexibele instelling zal het vooral voor verbazingwekkende momenten gaan zorgen.

Het leven is een reis, waar je ook bent, laat je verbazen!

Els van Barneveld