Spierpijn in mijn kuiten, zweet op mijn voorhoofd, het gewicht van mijn rugzak lijkt ver-tien-duizend en drukt pijnlijk op mijn schouders. Mijn ademhaling klinkt en voelt zwaar. In mijn gedachten blijft dezelfde vraag zich herhalen: “hoe ben ik hier in godsnaam beland?”. Mijn gehele ‘ik’ heeft het moeilijk, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Het kost me moeite om die verrekte berg op te komen, ik sleep mezelf vooruit. Uit het niets houden de traptreden op en ik verplaats mijn blik van de grond naar de horizon. In één ogenblik veranderd mijn interne chaos naar complete rust. Ik sta eindelijk op de top en het uitzicht is adembenemend mooi. Het harde werken wordt beloond, en in één klap vergeet ik de acht lange uren die hieraan vooraf gingen. – oktober 2009, Annapurna gebergte, Nepal -Ik ben niet altijd voorbereid op gebeurtenissen in mijn leven. Of eigenlijk, ik ben altijd slecht voorbereid op dingen die gebeuren. Welk mens is dat wel? Een slechte voorbereiding eindigt vaak in een teleurstelling, maar ook in verbazing. Verbazing over mijn eigen kunnen en verbazing over de keuzes die anderen maken. Helaas kun je teleurstellingen niet plannen, je kunt je er nooit echt goed op voorbereiden. Het verreist flexibiliteit, vertrouwen in de toekomst en het geloof dat het allemaal wel goed komt.
Ik was na ‘de break-up’ niet zo goed meer in het hebben van vertouwen, om over geloven in de toekomst maar niet te spreken. Er moest wat gebeuren. Ik besloot naar India en Nepal te gaan, een maand lang.
Deze twee landen gaven me terug wat ik kwijt was en gaven me extra voorraad mee, nieuwe inzichten en onvergetelijke herinneringen. In India zag ik de gevolgen van het kastensysteem, een leven dat gebouwd is op religie en een enorme drukte. Door de 5 daagse trekking gaf Nepal me adembenemende uitzichten en mooie natuur.
Op het moment dat het vliegtuig landde op Nederlandse bodem begon mijn heimwee. En het werd steeds erger door het besef van de wereld waar ik in ben gewend te leven. Een wereld waarin alles met bewijs moet worden aangetoond, waarin alles vast moet liggen en waar je constant bezig bent met plannen.
Nu, twee en half jaar later, terwijl de stokjes uit het laatste pakje Indiase wierook langzaam in rook opgaan, ligt er wederom een kaart van India voor me. De heimwee wordt in steeds sneller tempo vervangen door verlangen. Mijn internetgeschiedenis staat vol met reisverhalen over Ladakh, India. Mijn boekenkast vult zich met relevante boeken. Op een reisforum vond ik een reisgenootje. Beide bevangen door de betovering van India gaan we deze zomer samen op avontuur.
De voorbereidingen lopen gestaag, al laten we bewust 25 dagen ongepland, we laten ons verassen. In een land als India weet je nooit wat je tegenkomt. Sommige dingen zijn natuurlijk cruciaal, zo kom je natuurlijk nergens zonder visum. De overige voorbereidingen laten we zo veel mogelijk achterwege.
Waarom zouden we in het dagelijkse leven ook niet zo leven?
Door de voorbereiding op sommige vlakken achterwege te houden zorgen we voor de spontaniteit van het leven. Soms kan dit resulteren in een teleurstelling, maar met een flexibele instelling zal het vooral voor verbazingwekkende momenten gaan zorgen.
Het leven is een reis, waar je ook bent, laat je verbazen!
Els van Barneveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten