Na het bepalen van de ‘vraag’ en het ‘doel’ van het gesprek gingen we aan de slag. Een goed gemutste bui zou me niks anders dan goeds brengen vandaag. Wat mijn vraag was? Me goed kunnen voelen in een professioneel gesprek. Bruisend van zelfvertrouwen de ander kunnen overtuigen van mijn geloofwaardigheid. Laten zien dat ik niet alleen een ‘flapdrol’ ben maar óók een waardevolle gesprekspartner.
Tijdens het gesprek kwam ik erachter dat ik in bepaalde situaties een rol aanneem. Een rol waarvan ik denk dat die ander dat van mij verwacht. Maar omdat ik een rol aanneem en niet volledig mezelf ben, ben ik onzeker. Ik ben niet als geheel met mijn hele wezen bezig om het moment succesvol te maken. Ik doe alsof ik weet hoe het moet en handel daarnaar.
Op een moment waarin ik naar een voorbeeld zocht moest ik ineens aan knikkers denken.
Alsof ik van binnen besta uit een pot met knikkers. En in elke situatie die ik tegenkom kies ik de knikkers uit die er volgens mij het beste inpassen.
Een voorbeeld als ik even uitga van een totaal aantal van 100 knikkers.
Als ik thuis ben, helemaal mezelf en in een vertrouwde omgeving liggen mijn 100 knikkers op tafel.
Tijdens een serieus gesprek met mijn leidinggevende neem ik er 60 mee. De overige 40 leg ik veilig aan de kant, als je ze niet ziet kan je ze ook niet van me afpakken of er een oordeel over hebben. Bij vriendinnen maak ik gebruik van 80 knikkers, zij zitten namelijk in mijn beleving niet te wachten op de volle 100. Zo meet en tel ik wat af en dat is best vermoeiend kan ik zeggen.
Hoe zien die knikkers er dan uit?
Als klein meisje heb ik geleerd welke knikkers populair zijn. De mooiste knikkers uit mijn verzameling hebben mij de meeste dingen gebracht. Ik kan iemand aan het lachen maken, iemand positief maken. Op een gedeelte ben ik ontzettend trots. Door hen ben ik wie ik ben en zien mensen mij zoals ze mij zien. Ze blinken, hebben vele kleuren en geen beschadigingen.
Het andere gedeelte van de mooie knikkers ben ik niet bewust trots op. Ik weet dat ze er zijn, ik weet ook dat er mensen zijn die ze waarderen, maar ik kan dat niet. Die knikkers hebben er altijd al gezeten. Het kost me geen moeite om die knikkers te laten zien. Het geeft me dan ook geen voldoening als ik pronk met die knikkers, want tja, ze horen er gewoon bij.
Naast die ontzettend mooi uitziende knikkers zijn er een hele hoop, ‘gewone’ knikkers. Niks mis mee en ook niet bijzonder. Ze vormen een soort van stabiele ondergrond, ze zijn er altijd én in grote getale.
Een deel van die ‘gewone’ knikkers zijn gedurende de jaren wat minder gewoon geworden. Door het vele gebruik en het spelen zijn ze beschadigd. Ze hebben deukjes, scheuren en rollen niet meer zo goed en ongehinderd als een mooie knikker zou doen. Ze zien er niet uit dus die stop ik onderin mijn knikkervoorraad. Ik weet dat ze er zijn, maar het liefst laat ik ze niet zien.
Gedurende een mensenleven gebeuren er dingen waardoor knikkers gevormd worden. Het mooie gladde onbeschadigde glas van een perfecte knikker wordt een zeldzaamheid. Het wordt in situaties dus steeds moeilijker om alleen maar ‘foutloze’ knikkers uit je zak te toveren. Dus áls je dan maar 60 knikkers wilt laten zien, wordt het moeilijk om daar de juiste voor te kiezen.
Heb je weleens goed naar een knikker gekeken? Een knikker is glazen mini bolletje. De ene met spikkeltjes, de andere met een gekleurd sliertje binnenin, weer een andere met een prachtige parelmoer glans. Elke knikker is een beleving op zich. De knikkers met deukjes staan voor veel speelgenot. Je hebt ze vaak gebruikt, en ermee andere knikkers gewonnen. Er zijn knikkers die puntgaaf zijn, die zijn zó mooi dat ze met veel voorzichtigheid bewaard zijn. Je hebt grote bonken, en kleine pinkies. Maar één ding hebben ze gemeen een knikker rolt altijd de kant van de minste weerstand op. Ze stoppen alleen met rollen als ze ergens door worden tegengehouden. Knikkers kun je sturen, ze rollen niet zomaar uit zichzelf, maar wáár ze heen rollen is niet altijd even voorspelbaar. Het enige wat ze nodig hebben is een ‘zetje in de rug’.
Als kind deed ik eigenlijk al nooit echt mee met knikkeren. Ik was er namelijk niet zeker van dat ik de winnaar van het knikkerpotje zou kunnen worden. Als ik mijn knikkers zou inzetten zou dat ook kunnen betekenen dat ik ze zou kwijtraken. En dat loslaten, tja daar ben ik nog steeds niet goed in.
Hetzelfde gevoel heb ik nu ook, als ik mezelf voor 100% laat zien, betekend dat ook dat ik des te meer kan laten afkraken, dat ik des te meer te verliezen heb en des te meer te kwetsen.
Ik kom er steeds meer achter dat de keuze van knikkers veel strijd kost. Ik kan geen keuze meer maken, ben bang om het mooie te verliezen en het beschadigde te laten zien. Maar wat is er nou mooier dan juist een beschadigde knikker aan iemand te laten zien. Je kwetsbaar durven opstellen en ervaringen te delen?
Op de vraag: ‘Waar staan je knikkers voor?’ kan ik heel duidelijk zijn. De knikkers zijn allesomvattend. Ervaringen, gevoelens, normen & waarden, dromen, karaktereigenschappen, noem maar op. Je knikkers bepalen je eigen ik.
De volgende dag ben ik naar Nonna Rosa gegaan en ik heb een bak gevuld met knikkers. Mooie, beschadigde, gekleurde, gespikkelde, glimmende, van alles wat. Het wordt tijd dat ik onder ogen durf te komen dat ik zo volledig ben als een bak met knikkers. Elke knikker hoort bij mij en mag gezien, gehoord, gevoelt en gekoesterd worden.
 |
| Mijn bak met knikkers |
En voor de nieuwsgierige aagjes zoals ik...
Een leuk filmpje over hoe knikkers gemaakt worden!
How it's made: Marbles
Geen opmerkingen:
Een reactie posten