Om te communiceren maken we als mens gebruik van tekens en
klanken die samen een combinatie vormen. Door gemaakte afspraken snappen wij de
betekenis van deze combinatie. We herkennen de combinatie als woorden en
zinnen. Maar is herkennen hetzelfde als begrijpen snappen en menen?
De combinatie wordt door de zender zorgvuldig en met zorg
samengesteld. Tenminste, dat denkt de ontvanger. Als ontvanger hoop je dat de
zender rekening met jou houd. Dit is niet altijd even makkelijk voor de zender.
Een zender is niet altijd in staat een boodschap zorgvuldig te formuleren. Bij
het formuleren, combineren en samenstellen komt heel wat meer kijken dan
inzicht in de beschikbare tekens en klanken. Een combinatie is vaak slechts het
topje van de ijsberg van wat er echt te zeggen valt. Er wordt zoveel gezegd en
geschreven maar komt dat altijd tot de echte kern van de boodschap?
Iedereen kent die momenten wel, dat je iets wilt zeggen maar
het verpakt in mooie woorden om de ander niet te kwetsen. Dat je 'ja' zegt
terwijl het eigenlijk 'nee' is. Dat je iets niet wilt zeggen omdat je anders
die ander teleurstelt. Dat je iets zegt terwijl je het eigenlijk niet meent.
Dat je juist iets wilt zeggen dat je heel erg meent maar niet de juiste woorden
ervoor kunt vinden of dat de woorden voor je gevoel al zo vaak zijn
uitgesproken dat ze hun waarde verloren hebben.
Dit heeft niks te maken met klanken, tekens of een
combinatie. Echte communicatie zit volgens mij in je hart. Het enige wat je
hersenen zouden moeten doen is dit te vertalen naar begrijpbare taal zodat je
mensen kunt laten zien wat er binnenin je speelt. Maar op de een of andere
manier zijn de hersenen eigenwijs. Zij nemen niet over wat het hart duidelijk
maakt zonder erbij na te denken. Nee, hersenen gaan de boodschap eerst toetsen
aan de regels van de maatschappij. 'is het gepast om dit te zeggen?' 'Wat doet
het met anderen als ik dit uitspreek?' 'Veranderd de ontvanger zijn mening over
mij als persoon als ik dit vertel?'. De pure boodschap van binnen wordt vergiftigd
door gedachtes van de hersenen.
Blijkbaar zijn onze hersenen geprogrammeerd rekening te
houden met alles wat buiten ons lichaam om gebeurd. En dat is nogal wat! En
misschien wel het allerergste, deze regels zijn niet te vinden in een
naslagwerk. De keuzes in normen en waarden, principes, imago's, reputaties,
verwachtingen zijn oneindig. Niet alleen onze hersenen zijn streng maar ook die
van alle andere mensen in de omgeving hebben een eigen willetje. Als dat nog
niet eens genoeg is heb je ook nog verschillen in cultuur, opvoeding, religie.
Zelfs onze ervaringen zijn voor niemand hetzelfde. Er is niet een dezelfde
hersen en dus ook niet een richtlijn. Er is dus ontzettend veel waaraan die
pure boodschap getoetst 'moet' worden voordat deze het lichaam verlaat.
Hersenen lijken daarin bijna hetzelfde als een strenge onuitstaanbare docent,
je wilt er eigenlijk niet naar luisteren maar je weet dat je er wel naar moet
luisteren als je jezelf wilt blijven ontwikkelen in het leven.
Als ik over het hart nadenk voelt het gemoedelijk aan, alsof
je hart zich meer om je bekommerd. Het hart voelt als een troostende omhelzing
als je verdrietig bent. Terwijl je hersenen je op dat moment alleen maar kunnen
vertellen wat je allemaal fout doet kun je bij je hart terecht om even helemaal
in het gevoel weg te zinken. Als je verliefd bent vliegen vlinders vanuit je
hart door je hele lichaam heen. Je hersenen zijn alleen maar bezig met
zelfbescherming en doemdenken, dat kan heel lastig zijn en soms zelfs een
gevoel sterk beïnvloeden. Je begint te twijfelen aan de echtheidsfactor van je
gevoel, klopt het wel?
Zou het niet makkelijker zijn beter te luisteren naar je
hart? Je te laten meevoeren met de warme stroom van gevoelens en emoties? Er
zijn niet zoveel keuzes in emoties als dat er zijn in gedachtes. Volgens
lojbans lijst (wikipedia) zijn er 23 simpele emoties, 15 complexe emoties en 15
pure emoties. Dat zijn 55 emoties tegenover 100.000 woorden die in de Dikke van
Dale staan waarmee je oneindig veel combinaties kan maken in je gedachten. Een
ander groot verschil: een emotie is nu. Een gedachte heeft geen tijdsbesef, een
gedachte kan nare ervaringen uit het verleden terugbrengen naar het nu, een
gedachte kan angsten oproepen voor de toekomst. Hersenen halen door midden van
je gedachtes emoties naar het nu die er niet toe doen. Zij beïnvloeden het
gevoel in je hart door het te belemmeren. En een derde verschil; hersenen
werken razendsnel, daar wat gevoel soms even op gang moet komen hebben je
hersenen zich al 3 slagen in de rondte gewerkt. Het is dus heel makkelijk om
voor de snelle makkelijke manier te kiezen en onbewust met je hersenen mee te
gaan. Maar vooruit, gedachtes zijn niet alleen maar slecht. Als je niet lekker
in je vel zit kunnen zij leuke herinneringen uit het verleden naar boven halen.
Ze kunnen je opbeuren zodat je je beter voelt. Dan helpen ze je hart een
handje. Helaas lijken vaak negatieve gedachtes het te winnen van de positieve.
Tussen hersenen en hart lijkt nog een onderdeel te zitten.
Als je hoofd vol zit heb je het namelijk niet over je besturingssysteem
(hersenen) maar ook niet over je gevoel (hart). Er lijkt een soort van
tussenstation te zijn waar alle prikkels eerst langskomen voordat de rest ermee
aan de slag gaat. Ze moeten eerst door de verwerkingmethode heen voordat ze
opgeslagen worden in je hersenen. Het
emmertje loopt over zeggen ze ook weleens, niet lekker in je vel zitten. Slecht
slapen en veel dromen kan een resultaat zijn.
Dromen over dingen die je had moeten zeggen maar het niet
deed omdat je door jezelf werd tegengehouden. Dromen over situaties waar je
verdrietig van word maar die je niet uitspreekt omdat je hersenen je wijzen op
de consequenties. In je droom zijn je hersenen in staat emoties op te roepen.
Je kunt dus alsnog voelen hoe je reageert op bepaalde situaties. Hoe vermoeiend
is dat? Overdag geleefd worden door de hersenen, rekening houdend met de
externe wereld. 's nachts gestuurd worden door wat je hart je verteld, en
alsnog in levensechte dromen je eigen realiteit beleven. Het tussenstation
zorgt ervoor dat je de inhoud alsnog kan verwerken alvorens ze op te slaan in
je hersenen. Als je dus niet genoeg leeft naar je hart gedurende de dag wordt
je s nachts gedwongen dit alsnog te doen. Opruimen, zo zou je het ook kunnen
noemen.
Het knelpunt ligt dus in het luisteren naar je hart en de
echte uitdaging ligt in het spreken vanuit je hart. Misschien hebben we daar
geen tekens en klanken voor nodig. Misschien moeten we niet zo gehaast en
gemakkelijk overnemen wat wij vanuit onze hersenen door krijgen maar moeten we
de tijd nemen om eerst naar de oprechte en eerlijke boodschap van binnen te
luisteren zonder waarde oordeel. Misschien moeten we vandaaruit meer gebruik
maken van lichaamstaal? Bewuster kijken naar elkaar, luisteren naar ons hart en
minder communiceren met ingewikkelde combinaties die toch gekleurd worden door
alle oordelen van onze hersenen. Geen idee of ik dit kan maar 1 ding is wel
duidelijk ik heb nog nooit veel woorden hoeven gebruiken bij het geven van een
dikke oprechte knuffel...
Conclusie?
Speak less...say more
Geen opmerkingen:
Een reactie posten