Spaghetti met wortels, saus een pakje en geraspte kaas.
Mijn moeder is geen keukenprinses, dat is ze ook nooit geweest. ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ lijkt haar lijfspreuk te zijn. Dit uitte zich vooral in de maaltijden die wij voorgeschoteld kregen. Saaie friet met knakworstjes en veel boontjes, zuurkoolstampot met een paar gehaktstukjes en wortelstampot met een eitje. Af en toe vlees maar zeker niet elke dag.
Dit had waarschijnlijk te maken met de afkomst van mijn moeder. Ze komt van een boerderij en is als kind volgestouwd met alle eetbare delen van varkens, koeien en kippen. En zoals ik haar op haar woord geloof was dat niet altijd een pretje. Dit resulteerde in een niet al te uitgebreid assortiment van vlees op ons bord. Gehakt en kipfilet was het meest voorkomend. Erg veel variatie was er dus niet. Maar wat echt het aller extreemste voor me was, was de manier zoals de spaghetti werd voorgeschoteld.
Spaghetti, saus uit een pakje aangemaakt met enkel water en voor ieder een berg zo groot als de helft van je bord aan geraspte wortels en ohja, ook nog wat geraspte kaas. Het oude rasp-machientje van oma werd hier vol liefde voor gebruikt. Moet je je eens voorstellen een bord met droge spaghetti, een klein plasje saaie saus en een enorme berg met wortel in sliertjes. En dan die kaas niet te vergeten.
Het was maar moeilijk doorkomen, en als je te snel at had je de pech dat het eten in je keel vast bleef zitten. Helaas was water aan tafel ook niet gebruikelijk dus dan was een paar keer goed slikken de oplossing. Auw!
Omdat ik niet beter wist was deze manier van spaghetti eten misschien nog niet zo verschrikkelijk. Op een gegeven moment toen ik wat ouder werd vroeg ik de wortels al tijdens het koken. Dan kon ik al wachtend op het eten die wortels wegknauwen tijdens het kijken naar de tv. Dit bleek al minder erg te zijn want als je de wortels gehad had lag alleen het lekkerste op je bord.
Pas toen wij op bezoek gingen bij onze lievelingstante en oom in Luxemburg kwam ik erachter dat dit (Spaghetti maken) ook anders kon. Na een dag struinen in de bossen en klimmen in de rotsen kwamen we vermoeid thuis en kregen we spaghetti. Maar dit was geen gewone spaghetti, dit was spaghetti from heaven. Spaghetti, met saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt! En geen bergen met wortels…zelfs geen berg met een ander soort groente! Alleen spaghetti, rijkelijk gevulde saus en bergen met Parmezaanse kaas! Ja je leest het goed… saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt en alsof dat niet genoeg is bergen met Parmezaanse kaas!
Vanaf nu was het gerecht van mijn moeder geen vanzelfsprekendheid meer maar afzien.
Tijdens het eten ervan droomde we van de hemelse spaghetti uit Luxemburg. Ik kon niet wachten om er weer heen te gaan, ook al moest ik daarvoor héél lang in de auto zitten en de hele dag door de bossen sjouwen. Ik had er alles voor over om weer even die magie te morgen proeven. Er ging echt niks boven de magische spaghetti van tante Dini. Vandaag de dag is het voor de meeste mensen niet meer dan normaal om gehakt en lekkere saus bij de spaghetti te eten. Dat is voor mij wel anders. Het is namelijk elke keer weer een feest en schep ik standaard 2x op. Ik geniet intens van elke hap, en het gevoel van eten wat niet in je keel vast blijft hangen van droogte. En als ik écht geluk heb mag ik er zelfs een wijntje bij drinken. Het kan niet op! Ik blijf bewust van de rijkdom die op mijn bord ligt. Ik weet namelijk nooit of en wanneer de bergen met wortels weer op m’n bord liggen…Toch heb ik nooit meer zo lekker spaghetti gegeten als in Luxemburg. De spaghetti from Heaven van Tante Dini.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten