Ik ben in balans
Ik lig te dromen in een groene weide
Ik zie witte bloemetjes, paardenbloemen en vlinders
Er is een zachte wind en verderop lopen koeien te grazen
Ik lig te dromen in een groene weide
Ik voel me gelukkig, voldaan en rustig
Er is een zachte wind en verderop lopen koeien te grazen
Het zonnetje verwarmt mijn lichaam
Ik voel me gelukkig, voldaan en rustig
Volledig ontspannen
Het zonnetje verwarmt mijn lichaam
Na al het harde werk heb ik dit wel verdiend
Volledig ontspannen
Mijn gedachten zijn leeg en ik voel me thuis
Na al het harde werk heb ik dit wel verdiend
Eén zijn met de natuur is het mooiste wat er is
Mijn gedachten zijn leeg en ik voel me thuis
Ik zie witte bloemetjes, paardenbloemen en vlinders
Eén zijn met de natuur is het mooiste wat er is
Ik ben in balans
dinsdag 27 april 2010
Onderweg
Onderweg.
Lopend, rennend, fietsend, in de auto, met de bus, per vliegtuig, over het water, door het land, in de lucht. Allemaal manieren om onderweg te zijn. Onderweg: het woord zegt het al, ergens naartoe. Op weg naar een doel, een bestemming of ergens van weg, dat kan natuurlijk ook. Ik ben altijd onderweg, ik ben een mens. Dat is logisch want dat zit in de mens. Een mens is zijn hele leven onderweg. Net als dat de mens nieuwsgierig is. Nieuwsgierig naar onbekende gebieden, nieuwsgierig naar antwoorden en verklaringen. Mensen zijn ook altijd op zoek naar liefde, onderweg naar de ware. Die ene waarmee je oud wilt worden. Mensen streven naar geluk tijdens hun levensreis en rijkdom. Dit is uiteraard voor iedereen anders.
Het leven is in mijn ogen een lange reis. Tijdens deze reis ben je altijd onderweg. Onderweg naar een uiteindelijk doel, streven, droom of wens. Tijdens je reis kom je medereizigers tegen. Door reisverhalen en ervaringen kom je meer te weten over de wereld waarin we reizen. Je hoort hoe zij dingen ervaren hebben, plekken die de moeite waard zijn om te komen of juist plekken waar je beter weg van kan blijven. Soms is het enkel een mentale reis soms een fysieke soms beiden. Een ding is zeker, je zult iedere keer door gaan, ook al zou je even willen rusten. De reis gaat door, of je nu wilt of niet. En uiteindelijk wordt men sterker, gelukkiger, geliefder en worden vragen beantwoord. Waardoor we andere kunnen helpen tijdens hún reis. En ja dan komt je eindstation steeds dichterbij… Ondertussen bereid ik me voor op mijn reis die ik ga maken in oktober, en hoop hier als een mooier en verrijkter mens van terug te komen! 29 dagen onderweg in India en Nepal.
Lopend, rennend, fietsend, in de auto, met de bus, per vliegtuig, over het water, door het land, in de lucht. Allemaal manieren om onderweg te zijn. Onderweg: het woord zegt het al, ergens naartoe. Op weg naar een doel, een bestemming of ergens van weg, dat kan natuurlijk ook. Ik ben altijd onderweg, ik ben een mens. Dat is logisch want dat zit in de mens. Een mens is zijn hele leven onderweg. Net als dat de mens nieuwsgierig is. Nieuwsgierig naar onbekende gebieden, nieuwsgierig naar antwoorden en verklaringen. Mensen zijn ook altijd op zoek naar liefde, onderweg naar de ware. Die ene waarmee je oud wilt worden. Mensen streven naar geluk tijdens hun levensreis en rijkdom. Dit is uiteraard voor iedereen anders.
Het leven is in mijn ogen een lange reis. Tijdens deze reis ben je altijd onderweg. Onderweg naar een uiteindelijk doel, streven, droom of wens. Tijdens je reis kom je medereizigers tegen. Door reisverhalen en ervaringen kom je meer te weten over de wereld waarin we reizen. Je hoort hoe zij dingen ervaren hebben, plekken die de moeite waard zijn om te komen of juist plekken waar je beter weg van kan blijven. Soms is het enkel een mentale reis soms een fysieke soms beiden. Een ding is zeker, je zult iedere keer door gaan, ook al zou je even willen rusten. De reis gaat door, of je nu wilt of niet. En uiteindelijk wordt men sterker, gelukkiger, geliefder en worden vragen beantwoord. Waardoor we andere kunnen helpen tijdens hún reis. En ja dan komt je eindstation steeds dichterbij… Ondertussen bereid ik me voor op mijn reis die ik ga maken in oktober, en hoop hier als een mooier en verrijkter mens van terug te komen! 29 dagen onderweg in India en Nepal.
Spaghetti met wortels, saus een pakje en geraspte kaas.
Spaghetti met wortels, saus een pakje en geraspte kaas.
Mijn moeder is geen keukenprinses, dat is ze ook nooit geweest. ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ lijkt haar lijfspreuk te zijn. Dit uitte zich vooral in de maaltijden die wij voorgeschoteld kregen. Saaie friet met knakworstjes en veel boontjes, zuurkoolstampot met een paar gehaktstukjes en wortelstampot met een eitje. Af en toe vlees maar zeker niet elke dag.
Dit had waarschijnlijk te maken met de afkomst van mijn moeder. Ze komt van een boerderij en is als kind volgestouwd met alle eetbare delen van varkens, koeien en kippen. En zoals ik haar op haar woord geloof was dat niet altijd een pretje. Dit resulteerde in een niet al te uitgebreid assortiment van vlees op ons bord. Gehakt en kipfilet was het meest voorkomend. Erg veel variatie was er dus niet. Maar wat echt het aller extreemste voor me was, was de manier zoals de spaghetti werd voorgeschoteld.
Spaghetti, saus uit een pakje aangemaakt met enkel water en voor ieder een berg zo groot als de helft van je bord aan geraspte wortels en ohja, ook nog wat geraspte kaas. Het oude rasp-machientje van oma werd hier vol liefde voor gebruikt. Moet je je eens voorstellen een bord met droge spaghetti, een klein plasje saaie saus en een enorme berg met wortel in sliertjes. En dan die kaas niet te vergeten.
Het was maar moeilijk doorkomen, en als je te snel at had je de pech dat het eten in je keel vast bleef zitten. Helaas was water aan tafel ook niet gebruikelijk dus dan was een paar keer goed slikken de oplossing. Auw!
Omdat ik niet beter wist was deze manier van spaghetti eten misschien nog niet zo verschrikkelijk. Op een gegeven moment toen ik wat ouder werd vroeg ik de wortels al tijdens het koken. Dan kon ik al wachtend op het eten die wortels wegknauwen tijdens het kijken naar de tv. Dit bleek al minder erg te zijn want als je de wortels gehad had lag alleen het lekkerste op je bord.
Pas toen wij op bezoek gingen bij onze lievelingstante en oom in Luxemburg kwam ik erachter dat dit (Spaghetti maken) ook anders kon. Na een dag struinen in de bossen en klimmen in de rotsen kwamen we vermoeid thuis en kregen we spaghetti. Maar dit was geen gewone spaghetti, dit was spaghetti from heaven. Spaghetti, met saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt! En geen bergen met wortels…zelfs geen berg met een ander soort groente! Alleen spaghetti, rijkelijk gevulde saus en bergen met Parmezaanse kaas! Ja je leest het goed… saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt en alsof dat niet genoeg is bergen met Parmezaanse kaas!
Vanaf nu was het gerecht van mijn moeder geen vanzelfsprekendheid meer maar afzien.
Tijdens het eten ervan droomde we van de hemelse spaghetti uit Luxemburg. Ik kon niet wachten om er weer heen te gaan, ook al moest ik daarvoor héél lang in de auto zitten en de hele dag door de bossen sjouwen. Ik had er alles voor over om weer even die magie te morgen proeven. Er ging echt niks boven de magische spaghetti van tante Dini. Vandaag de dag is het voor de meeste mensen niet meer dan normaal om gehakt en lekkere saus bij de spaghetti te eten. Dat is voor mij wel anders. Het is namelijk elke keer weer een feest en schep ik standaard 2x op. Ik geniet intens van elke hap, en het gevoel van eten wat niet in je keel vast blijft hangen van droogte. En als ik écht geluk heb mag ik er zelfs een wijntje bij drinken. Het kan niet op! Ik blijf bewust van de rijkdom die op mijn bord ligt. Ik weet namelijk nooit of en wanneer de bergen met wortels weer op m’n bord liggen…Toch heb ik nooit meer zo lekker spaghetti gegeten als in Luxemburg. De spaghetti from Heaven van Tante Dini.
Mijn moeder is geen keukenprinses, dat is ze ook nooit geweest. ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ lijkt haar lijfspreuk te zijn. Dit uitte zich vooral in de maaltijden die wij voorgeschoteld kregen. Saaie friet met knakworstjes en veel boontjes, zuurkoolstampot met een paar gehaktstukjes en wortelstampot met een eitje. Af en toe vlees maar zeker niet elke dag.
Dit had waarschijnlijk te maken met de afkomst van mijn moeder. Ze komt van een boerderij en is als kind volgestouwd met alle eetbare delen van varkens, koeien en kippen. En zoals ik haar op haar woord geloof was dat niet altijd een pretje. Dit resulteerde in een niet al te uitgebreid assortiment van vlees op ons bord. Gehakt en kipfilet was het meest voorkomend. Erg veel variatie was er dus niet. Maar wat echt het aller extreemste voor me was, was de manier zoals de spaghetti werd voorgeschoteld.
Spaghetti, saus uit een pakje aangemaakt met enkel water en voor ieder een berg zo groot als de helft van je bord aan geraspte wortels en ohja, ook nog wat geraspte kaas. Het oude rasp-machientje van oma werd hier vol liefde voor gebruikt. Moet je je eens voorstellen een bord met droge spaghetti, een klein plasje saaie saus en een enorme berg met wortel in sliertjes. En dan die kaas niet te vergeten.
Het was maar moeilijk doorkomen, en als je te snel at had je de pech dat het eten in je keel vast bleef zitten. Helaas was water aan tafel ook niet gebruikelijk dus dan was een paar keer goed slikken de oplossing. Auw!
Omdat ik niet beter wist was deze manier van spaghetti eten misschien nog niet zo verschrikkelijk. Op een gegeven moment toen ik wat ouder werd vroeg ik de wortels al tijdens het koken. Dan kon ik al wachtend op het eten die wortels wegknauwen tijdens het kijken naar de tv. Dit bleek al minder erg te zijn want als je de wortels gehad had lag alleen het lekkerste op je bord.
Pas toen wij op bezoek gingen bij onze lievelingstante en oom in Luxemburg kwam ik erachter dat dit (Spaghetti maken) ook anders kon. Na een dag struinen in de bossen en klimmen in de rotsen kwamen we vermoeid thuis en kregen we spaghetti. Maar dit was geen gewone spaghetti, dit was spaghetti from heaven. Spaghetti, met saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt! En geen bergen met wortels…zelfs geen berg met een ander soort groente! Alleen spaghetti, rijkelijk gevulde saus en bergen met Parmezaanse kaas! Ja je leest het goed… saus uit pot, uitjes, champignons, tomaten, paprika en gehakt en alsof dat niet genoeg is bergen met Parmezaanse kaas!
Vanaf nu was het gerecht van mijn moeder geen vanzelfsprekendheid meer maar afzien.
Tijdens het eten ervan droomde we van de hemelse spaghetti uit Luxemburg. Ik kon niet wachten om er weer heen te gaan, ook al moest ik daarvoor héél lang in de auto zitten en de hele dag door de bossen sjouwen. Ik had er alles voor over om weer even die magie te morgen proeven. Er ging echt niks boven de magische spaghetti van tante Dini. Vandaag de dag is het voor de meeste mensen niet meer dan normaal om gehakt en lekkere saus bij de spaghetti te eten. Dat is voor mij wel anders. Het is namelijk elke keer weer een feest en schep ik standaard 2x op. Ik geniet intens van elke hap, en het gevoel van eten wat niet in je keel vast blijft hangen van droogte. En als ik écht geluk heb mag ik er zelfs een wijntje bij drinken. Het kan niet op! Ik blijf bewust van de rijkdom die op mijn bord ligt. Ik weet namelijk nooit of en wanneer de bergen met wortels weer op m’n bord liggen…Toch heb ik nooit meer zo lekker spaghetti gegeten als in Luxemburg. De spaghetti from Heaven van Tante Dini.
Aftellen
Aftellen
Als kind werd ik er al helemaal naar van, wachten en aftellen tot dat ene moment. Het moment dat het 12 uur was en er geproost moest worden op een nieuw jaar. De hele avond druk met doen alsof je niet moe bent, doen alsof je geen besef hebt van hoe lang het gaat duren en vooral doen alsof je je fantastisch voelt. Aftellen naar iets wat langzaam maar zeker waarheid gaat worden. Aftellen en met iedere tel het verleden loslaten, meer en nog meer, zó lang tot er alleen nog maar een nieuw begin is en het verleden een herinnering. Het nieuwe is onbekend. Onbekend maakt onbemind, en onbemind maakt bang. Bang voor wat nog komen gaat. Maar ook bang voor datgeen dat voorbij is. Het zit in de natuur van de mens om weg te lopen voor gevaarlijke en enge situaties. Maar hoe kan je weglopen van een doortikkende klok? Je kunt naar bed gaan, je kunt doen alsof alles gewoon is. Je kunt het ontkennen. Maar iets ontkennen zorgt er niet voor dat het verdwijnt. En het komt alleen maar harder aan als het er dan eindelijk is. Want je hebt je er niet op kunnen voorbereiden. Dan is er ook altijd nog de manier die zorgt dat je voorbereid bent en zorgt dat je erop gaat wachten. Alles staat stil tot het moment dat het aftellen gestopt is want dan begint of stopt het pas. En dan heb je al die tijd gewacht en valt het gigantisch tegen. Dan heb je tijd verloren die je niet meer kunt inhalen en een verloren verwachting. Je kunt natuurlijk ook een gevoel van opluchting ervaren als het aftellen voorbij is, je hoeft niet meer te wachten want het is voorbij. Tenminste dat denk je dan want vaak is het leven niet zo zwart-wit. Aftellen is eigenlijk ergens naartoe tellen. Aftellen is een zekerheid die wij als mens blijkbaar nodig schijnen te hebben om het begin, einde of lengte van iets te kunnen benoemen. Om ons te kunnen voorbereiden, beschermen of kunnen verheugen op iets wat gaat gebeuren. In de praktijk is het altijd een teleurstelling want vaak kunnen gebeurtenissen, gevoelens of gedachtes niet aan universele tijd gekoppeld worden. Neem je eigen tijd en leef bewust op elk moment want alleen die tijd zal het leren..
Als kind werd ik er al helemaal naar van, wachten en aftellen tot dat ene moment. Het moment dat het 12 uur was en er geproost moest worden op een nieuw jaar. De hele avond druk met doen alsof je niet moe bent, doen alsof je geen besef hebt van hoe lang het gaat duren en vooral doen alsof je je fantastisch voelt. Aftellen naar iets wat langzaam maar zeker waarheid gaat worden. Aftellen en met iedere tel het verleden loslaten, meer en nog meer, zó lang tot er alleen nog maar een nieuw begin is en het verleden een herinnering. Het nieuwe is onbekend. Onbekend maakt onbemind, en onbemind maakt bang. Bang voor wat nog komen gaat. Maar ook bang voor datgeen dat voorbij is. Het zit in de natuur van de mens om weg te lopen voor gevaarlijke en enge situaties. Maar hoe kan je weglopen van een doortikkende klok? Je kunt naar bed gaan, je kunt doen alsof alles gewoon is. Je kunt het ontkennen. Maar iets ontkennen zorgt er niet voor dat het verdwijnt. En het komt alleen maar harder aan als het er dan eindelijk is. Want je hebt je er niet op kunnen voorbereiden. Dan is er ook altijd nog de manier die zorgt dat je voorbereid bent en zorgt dat je erop gaat wachten. Alles staat stil tot het moment dat het aftellen gestopt is want dan begint of stopt het pas. En dan heb je al die tijd gewacht en valt het gigantisch tegen. Dan heb je tijd verloren die je niet meer kunt inhalen en een verloren verwachting. Je kunt natuurlijk ook een gevoel van opluchting ervaren als het aftellen voorbij is, je hoeft niet meer te wachten want het is voorbij. Tenminste dat denk je dan want vaak is het leven niet zo zwart-wit. Aftellen is eigenlijk ergens naartoe tellen. Aftellen is een zekerheid die wij als mens blijkbaar nodig schijnen te hebben om het begin, einde of lengte van iets te kunnen benoemen. Om ons te kunnen voorbereiden, beschermen of kunnen verheugen op iets wat gaat gebeuren. In de praktijk is het altijd een teleurstelling want vaak kunnen gebeurtenissen, gevoelens of gedachtes niet aan universele tijd gekoppeld worden. Neem je eigen tijd en leef bewust op elk moment want alleen die tijd zal het leren..
vrijdag 9 april 2010
de schittering van de zon
Lopend door het woud,
Ik, op zoek naar hem
diegene van wie ik houd
blote voeten waarop ik ren
fel, de schittering van de zon
zoveel mooier dan ik ooit inbeelden kon
moment waarop wij samen komen
vlinders vliegen voorbij
alleen in mijn mooiste dromen
bestaat er iemand zoals hij
als de schittering van de zon
mooier dan ik ooit wensen kon
Ik, op zoek naar hem
diegene van wie ik houd
blote voeten waarop ik ren
fel, de schittering van de zon
zoveel mooier dan ik ooit inbeelden kon
moment waarop wij samen komen
vlinders vliegen voorbij
alleen in mijn mooiste dromen
bestaat er iemand zoals hij
als de schittering van de zon
mooier dan ik ooit wensen kon
Abonneren op:
Posts (Atom)