Wat is vrouwelijkheid, wanneer voel je je als vrouw vrouwelijk en wanneer zie je er als vrouw vrouwelijk uit?
Het hebben van een vrouwen lichaam is blijkbaar niet genoeg om je ook vrouwelijk te voelen. Tot vorig jaar noemde ik mezelf altijd een meisje, een meisje met een wens om een zelfverzekerde zelfstandige zachte vrouw te worden. Tot ik iemand uit mijn verleden tegenkwam, deze persoon had bij 15 jaar niet gezien. Na een avondje kletsen kreeg ik als feedback dat ik was uitgegroeid in de vrouw waar ik zo naar uit keek. Ik WAS die vrouw al. Ik zag het alleen zelf nog niet…
Om de vrouw in mij te gaan zoeken moest ik voor mijn gevoel diep graven. Ik ben niet opgegroeid met make-up, jurken en hakken, haren fohnen of nagels lakken. Niet met de – in mijn ogen- typische ‘ dames’ dingen. Ik heb altijd het idee gehad dat zulke vrouwen met een bepaalde blik bekeken werden en het devies ‘ doe maar gewoon normaal’ gold in ons huishouden. Uiterlijkheden werden als oppervlakkig en vooral onnodig gezien.
Ik had eerder al wel eens pogingen gedaan om bijvoorbeeld een jurkje aan te doen, maar ik voelde me daarin altijd alsof ik verkleed was. En bij een jurkje horen ook mooie schoenen toch? Ik was altijd in de veronderstelling dat hakschoenen geen optie waren voor mijn voeten gezien ik steunzolen draag. Daarnaast zag ik mezelf al als redelijk lomp en grof en wilde ik dus niet mezelf ook nog eens langer maken door extra cm’s toe te voegen. Want ja dat vrouwelijk ook zacht en fijntjes zou moeten zijn had ik al besloten.
Vaak ging ik in de kerk onder het beeld van Maria zitten en hoopte ik dat ik wat van haar zachtheid zou kunnen krijgen. Minder hard, minder lomp, minder luid, gewoon minder, minder van mezelf misschien zelfs wel.
Minder hard, minder lomp,
minder luid, gewoon minder,
minder van mezelf misschien zelfs wel.
Maar ja, ik wilde op zoek naar mijn vrouwelijke kant die vast wel ergens verstopt zat. Dus het eerste wat voor de hand lag en wat het makkelijkste was om te doen waren deze externe kenmerken veranderen. En proberen meer te worden in plaats van minder.
Ik kocht zowaar een paar hakschoenen (wel lekkere stoere) en ging daar eens op lopen. Tot mijn grote verbazing ging het lopen met deze schoenen eigenlijk veel soepeler dan ik dacht en ik trok dus vaker deze stoute schoenen aan. Het lukte me ook nog eens om er vrouwelijke kleding bij te dragen, een jurkje of een rokje met panty (huh ik dacht altijd dat deze zo vreselijk jeukte). Ook werd ik overgehaald om een lippenstift te dragen, ik deed het en ik vond dat ik er toch wel mee weg kwam - ondanks mijn dunne lippen.
Kerst 2020, het hoogtepunt, ik vierde kerst in een rode jurk, met zwarte pumps en rode lippenstift en borsten die nog net niet uit m’n jurk vielen. En jeetje wat voelde ik me een partij vrouwelijk! Het hielp ook dat ik mezelf getrakteerd had op mooie lingerie. Iets waardoor ik me ook nog eens heel sexy voelde. Ik besloot dat ik deze 2.0 versie van mezelf niet meer zou gaan loslaten. Voor het eerst sinds altijd kon ik naar mezelf in de spiegel kijken en mezelf prachtig vinden, mijn vrouwelijke vormen omarmen.
Het voorjaar brak aan, en het dragen van vrouwelijkere kleding werd steeds meer vanzelfsprekend. Dit begon ook door collega’s opgemerkt te worden. Regelmatig kreeg ik complimentjes over hoe ik straalde en hoe goed ik eruit zag. Natuurlijk was dat fijn, het was een bevestiging van hoe ik me voelde in mijn eigen lichaam. Zelfverzekerd en mooi.
Maar niet veel later kwamen wat opmerkingen waardoor ik, besef ik me nu, weer terug in mijn schulp kroop. Toch weer terug naar minder.. want dat meer ruimte innemen, daar zat ook een gevolg aan… ruimte innemen en stralen is namelijk gezien worden, en bij gezien worden hoort opvallen en dan zijn er blijkbaar altijd mensen die opmerkingen maken die je eigenlijk niet wilt horen. Over dat je benen afleiden en je maar een broek moet dragen of een collega die je probeert te versieren omdat je een MILF bent. En dat was nou precies niet het effect wat ik wilde hebben. Wellicht ook omdat het nog steeds te maken had met een uiterlijke verandering en dat ik van binnen toch nog niet helemaal overtuigd was van mijn nieuw verworven vrouwelijkheid.
Ongeveer in de zomer ben ik begonnen met sporten omdat ik merkte dat ik dat nodig had. Door het sporten kwamen er kleine veranderingen in mijn lichaam, ik weet niet of het door anderen gezien werd, maar ik zag ze wel in de spiegel. Mijn schouders wat breder en een cupmaat af van mijn mooie zachte borsten waar ik zo trots op was. Mijn gezicht werd minder zacht. En ja er veranderende ook positieve andere dingen, zoals mn buik, m’n benen, en misschien eindelijk wat minder platte billen (waar ik zo vaak op gehoopt heb). Maar die borsten… voor mij het vrouwelijkste kenmerk van mijn lichaam. Minder mooi dan hoe ze waren, ik dacht aan de geweldige kerst met uitpuilende decolleté en kreeg heimwee. In mijn hoofd veranderde mijn lichaam in een plank, precies zoals wat mijn vriendinnen zeiden over mijn lichaam toen ik nog op de middelbare school zat en precies datgene hoe ik het niet wilde.
Ineens kwamen de saboterende gedachten in mijn hoofd weer omhoog en dat won het van het vrouwelijke gevoel wat ik zo voor mezelf had opgebouwd. Ik was zelfs niet meer in de mood om lingerie te dragen, het voelde alsof ik dat niet verdiende: mijn plankerige lichaam in mooie lingerie…nahhhh doe maar niet. Ook qua kleding sloop het erin, ik liep weer vaker in slobbertruien en sneakers en die lippenstift bleef in de kast. Het vrouwelijke voelde weer als verkleden, alsof ik iedereen voor de gek hield en mezelf nog het meeste. En natuurlijk ik ging steeds meer letten op alles wat in mijn ogen niet-vrouwelijk was aan mijn lichaam. En ik heb wel geleerd dat ik alles wat je aandacht geeft groeit, helaas waren dat niet mijn borsten maar wel mijn onzekerheid.
Dit gevoel van verminderde zelfbeeld sijpelde ook door in mijn datingleven, ik voelde me niet vrouwelijk bij mannen die niet veel groter dan een bepaalde lengte waren. Hakken dragen en groter zijn dan de man was voor mij geen optie (want lomp). Maar ook vond ik mezelf niet vrouwelijk of meisje-meisje genoeg. Ik merkte dat ik mezelf weer veilig in mijn oude ik verstopte. Ik verlangde terug naar die zelfverzekerdheid die ik had en besloot dat het weer tijd werd om heel bewust mijn vrouwelijkheid weer op te zoeken. Te stoppen met de focus op alles wat ik dacht dat niet goed was aan mijn lichaam. Maar dankbaar zijn voor alles wat er wel is, dat ik er prima uit zie en dat elk lichaam uniek is en dat van mij ook.
Het hielp dat ik na een tijdje een geweldige man tegenkwam waarbij het op alle vlakken heel goed klikte. Doordat hij gewoon zichzelf is, door hoe hij is voelde ik me direct super vrouwelijk. Hij, een hele lieve grote man, die handig is met zijn handen, zijn stoere nonchalante houding, zijn humor, zijn bewegingen, zijn kwetsbaarheid, het gevoel van veiligheid dat hij mij vanaf de eerste blik gaf. Mijn vrouwelijkheid werd aangewakkerd omdat ik het tegenovergestelde ben van hem. De dynamiek die tussen ons is, zorgt voor de balans en helpt mij weer dichterbij mijn vrouwelijke energie te komen.
De energie in mij die echt wel aanwezig is maar die ik ver weg heb verstopt omdat ik niet geleerd heb dat die vrouwelijkheid er mag zijn en de ruimte mag innemen. Dat het niet fout is om voor jezelf te zorgen, dat het niet overdreven is om iets te geven om uiterlijkheden en jezelf goed verzorgen. Dat dat niet direct oppervlakkig en niets zeggend is als je aandacht geeft aan hoe je eruit ziet.
Maar ja, dan de vraag: wat is nou eigenlijk vrouwelijkheid?
Natuurlijk heb ik hier over nagedacht, maar wellicht is vrouwelijkheid niet zo makkelijk te vangen en gaat het om het totaal plaatje. Het gaat niet letterlijk alleen om hoe een lijf eruit ziet, hoe iemand zich kleed. Maar vooral hoe die persoon zich van binnen VOELT en wat die persoon daarmee uitstraalt. De vrouwelijke energie. Het lef om ruimte in te nemen, goed voor jezelf te zorgen, aandacht aan jezelf te besteden. Mooie lingerie aan doen voor jezelf en je hierdoor sexy, elegant en vrouwelijk voelen. Maar ook die keren in je huispak met een lekker theetje op de bank, gewoon helemaal tevreden zijn met alles wat er op dat moment is.
Ik heb mensen om me heen gevraagd wat zij zien als vrouwelijkheid. Het woord wat bij elk van hen als eerste omhoog kwam was; zelfverzekerdheid. Een vrouw die lekker in haar vel zit en straalt. Een vrouw die zichzelf is en zichzelf verzorgd. Iemand noemde de kracht van de schepping, het moederschap -in de breedste zin van het woord. Zorgzaam zijn, omkijken naar anderen, liefde geven, empathie hebben voor een ander maar ook zeker voor jezelf. De godin zijn in je eigen wereld, weten wat je wilt maar ook de controle uit handen durven geven aan een mannelijke energie, de leiding uit handen durven geven en uitgaan van je eigen kracht.
Niet gevangen zitten in je eigen lichaam door oordelende gedachten over hoe dingen horen te zijn, maar met volle teugen genieten van het leven, de ene keer in een huispak en de andere in een mooi strak jurkje en goeie laarzen.
Het mag gewoon.
Ook ik mag gewoon mezelf zijn.
En iedereen die daar anders over denkt, fuck you J
